| Orędzie Serca Jezusowego skierowane do narodu polskiego przez Służebnicę Bożą Rozalię Celakówną |
Rozalia Celakówna urodziła się 19 września 1901 roku w Jachówce koło Machowa Podhalańskiego jako pierwsze z ośmiorga rodzeństwa. Rodzice Rozalii byli ludźmi bogobojnymi o surowych obyczajach, gościnnymi, uczynnymi, powszechnie szanowanymi. Od najmłodszych lat wpajali w jej duszę głębokie zasady Wiary Świętej, miłości Boga i bliźniego. W wielu sześciu lat Rózia doznała pierwszego wewnętrznego spotkania z Panem Jezusem, o którym mówi: „Ono mi pozostanie w duszy nigdy nie zatarte”. Mając siedem lat doznała drugiego spotkania z Jezusem i usłyszała słowa: „Moje dziecko, oddaj mi się cała, bądź moją. Świat ci nigdy szczęścia nie da, on nie zaspokoi twoich pragnień. Oddaj się Mnie a znajdziesz wszystko. Ja cię nigdy nie opuszczę”. Po tych słowach Rozalia oddała się Panu Jezusowi z całą miłością i ufnością dziecka. „Miałam wrażenie, że jestem w Jego objęciu”.
11 maja 1911 roku przystąpiła do Pierwszej Komunii Świętej. Po Komunii Świętej złożyła „Ślub Czystości”. Ten dzień wspomina Rozalia był najpiękniejszym dniem mojego życia, dniem miłości i ścisłego zjednoczenia się duszy z Jezusem.
2 lipca 1917 roku przyjęła Sakrament Bierzmowania z rąk biskupa Adama Stefana Sapiehy. Jej pragnieniem było życie zakonne.
Od 1919 roku do 1925 roku przeżywała „noc duchową” – ciemności wewnętrzne objawiające się trudnością w modlitwie, oschłością, skrupułami, pokusami przeciw cnotom, odrzuceniem od Boga, chorobami fizycznymi, odtrąceniem przez spowiedników... . Przez cały ten czas modliła się do Najświętszej Marii Panny.
W 1924 roku opuściła dom rodzinny i wyjechała do Krakowa. Rozpoczyna pracę w szpitalu Świętego Łazarza w Krakowie przy ulicy Kopernika. Na pierwszym dyżurze usłyszała głos: „Moje dziecko drogie, Ja chcę cię mieć w Szpitalu. Szpital jest twoim miejscem. Dla ciebie nie ma innej drogi, tu masz pozostać. W szpitalu jest miejsce dla ciebie, z Mojej woli ci przeznaczone”. Jej pragnieniem było życie zakonne. Z posłuszeństwa Spowiednikowi wstąpiła 15 grudnia 1927 roku do Zakonu Sióstr Klarysek. Gdy wstępowała za klauzurę usłyszała głos: ”Tu nie jest twoje miejsce, Wola Boża jest inna względem Ciebie”.
1 marca 1928, po badaniu lekarskim, ze względu na stan zdrowia, na polecenie przełożonych opuściła klasztor. Udaje się do swojego spowiednika, który pod posłuszeństwem polecił jej powrócić do szpitala.
4 stycznia 1944 roku odbyła ostania konferencję ze swoim kierownikiem sumienia w czasie której zapowiedziała swoją śmierć.
W uroczystość Trzech Króli 6 stycznia oznajmiła Ojcu Kazimierzowi Dobrzyckiemu, że w tym roku umrze za niego, aby wyszedł z więzienia. Tego samego dnia Ojciec Kazimierz Dobrzycki został aresztowany przez gestapo. Od tego czasu Rozalia nie prowadziła notatek.
Na początku września Rozalia poczuła się bardzo źle. Zamierzała pojechać do domu rodzinnego, lecz nie dostała biletu kolejowego. Wróciła do domu i położyła się do łóżka.
7 września 1944 roku mimo choroby poszła do swojej przeziębionej znajomej aby postawić jej bańki. Była to jej ostatnia posługa pielęgniarska. Następnego dnia udała się na Mszę Świętą do Kościoła Świętej Barbary i po raz ostatni w życiu przyjęła Komunię Świętą w dzień Narodzenia Najświętszej Maryi Panny.
10 września do chorej przyszedł lekarz i po badaniu postawił diagnozę: „angina plaut vincutta” i skierował do szpitala.
11 września Rozalia została odwieziona przez siostrę i koleżankę Marię Żak do szpitala.
12 września przyjęła sakrament namaszczenia chorych z rąk kapelana szpitalnego ks. Jaworka. Po południu powiedziała, do swojej przyjaciółki, Anny Polak: „ Gdy Ojciec wróci powiedz, że za niego umieram, aby on wyszedł z więzienia”.
13 września, około godziny drugiej po północy, Rozalia w czasie snu, parę razy odetchnęła i oddała swą duszę Bogu.
W święto Podwyższenia Krzyża Świętego przy zwłokach Rozalii, w kościele szpitalnym została odprawiona Msza Święta, a księża Salwatorianie odśpiewali egzekwie. Rozalia leżąc w trumnie, w białej długiej sukni, w welonie i niebieskim medalem na piersiach, wyglądała nie jak zmarła, ale jak „święta w ekstazie” - mówiła siostra Felicja Bialik (szarytka).
15 września 1944 roku w kaplicy cmentarnej na Rakowicach, odbyły się ostatnie modły liturgiczne, za duszę świętobliwej Rozalii i uroczysty pogrzeb w którym uczestniczyło ok. 500 osób oraz siostry duchaczki, szarytki i szesnastu księży, lekarze, personel szpitalny, rodzina.
W 1946 roku dokonano ekshumacji i trumnę Rozalii umieszczono w dodatkowej trumnie dębowej oraz przeniesiono do mogiły nr 9, w kwaterze XLVIII, gdzie spoczywa do dziś. W pięć lat po śmierci Rozalii ze względu na szerzącą się opinie o jej świętości, rozpoczęto zbieranie zeznań o jej życiu i cnotach oraz podziękowania za cuda i laski otrzymane za jej pośrednictwem. Wszystkich zeznań na piśmie zebrano 183 i podziękowań 143.
Proces Beatyfikacyjny został otwarty 5 listopada 1996 roku, materiały z procesu przekazano 23 sierpnia 2000 roku Księdzu Kardynałowi Franciszkowi Macharskiemu, gdzie oczekują na wysłanie do Rzymu.
Przez Rozalię Celakówną Pan Jezus przekazuje wielkie posłannictwo i wezwanie dla narodu polskiego o dokonanie uroczystej intronizacji Jego Najświętszego Serca. Lata 1937-1939 były dla Rozalii szczególnie obfite w przeżycia mistyczne, w których Pan Jezus ukazuje Swoje pragnienia i oczekiwania wobec naszego narodu. Są to następujące zadania do wypełnienia:
1. Dokonanie osobistego poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusowemu dusz.
2. Dokonanie uroczystego aktu Intronizacji Najświętszego Serca Jezusowego najpierw w Polsce a następnie w innych państwach świata.
3. Jezus pragnie wobec wszystkich dusz na świecie podkreślić wartość życia ukrytego na wzór Najświętszej Rodziny w Nazarecie.
4. Przez życie Rozalii wskazuje na znaczenie „maleńkości”, czyli doskonałego dziecięctwa Bożego w życiu codziennym.
Przytoczmy niektóre ważne objawienia.
Marzec 1938 rok. „Trzeba ofiary za Polskę, za grzeszny świat. (...) Straszne są grzechy Narodu polskiego. Bóg chce go ukarać. Ratunek dla Polski jest tylko w moim Boskim Sercu”.
4 lipiec 1938 rok (wizja globu). „Moje dziecko! Za grzechy i zbrodnie (wymieniając zabójstwa i rozpustę), popełniane przez ludzkość na całym świecie, ześle Pan Bóg straszną karę. Sprawiedliwość Boża nie może dłużej znieść tych występków. Ostoją się tylko te państwa, w których będzie Chrystus królował. Jeżeli chcecie ratować świat, trzeba przeprowadzić Intronizację Najświętszego Serca Jezusowego we wszystkich państwach i narodach na całym świecie. Tu i jedynie tu jest ratunek. (...) Pamiętaj, dziecko, by sprawa tak bardzo ważna nie była przeoczona i nie poszła w zapomnienie... Intronizacja w Polsce musi być przeprowadzona”.
„...Trzeba wszystko uczynić, by Intronizacja była przeprowadzona. Jest to ostatni wysiłek Miłości Jezusowej na te ostatnie czasy!”
„Polska nie zginie, o ile przyjmie Chrystusa za Króla w całym tego słowa znaczeniu; jeżeli się podporządkuje pod prawo Boże, pod prawo Jego Miłości. Inaczej, Moje dziecko, nie ostoi się. ... Oświadczam ci to Moje dziecko, jeszcze raz, że tylko te państwa nie zginą, które będą oddane Jezusowemu Sercu przez intronizację, które Go uznają swym Królem i Panem. Przyjdzie straszna katastrofa na świat.
„...Państwa oddane pod panowanie Chrystusa i Jego Boskiemu Sercu dojdą do szczytu potęgi i będzie już „jedna owczarnia i jeden pasterz”.
„Tak się, dziecko, stanie, jeżeli ludzkości nie zwróci się do Boga. Nie trzeba zaniedbywać sprawy przyspieszenia chwili Intronizacji w Polsce”.
1 kwiecień 1939 rok. „Powiedz dziecko, Ojcu, by napisał do Prymasa Polski przez Ojca Generała, by wszystko uczynił dla przyspieszenia Intronizacji. Jasna Góra jest Stolicą Maryi. Przez Maryję przyszedł Syn Boży, by zbawić świat, i tu również przez Maryję przyjdzie zbawienie dla Polski przez Intronizację. Gdy się to stanie, wówczas Polska będzie przedmurzem chrześcijaństwa: silna i potężna, o którą rozbiją się wszelkie ataki nieprzyjacielskie”.
Kwiecień 1939 rok. Najświętsza Maryja Panna mówi: „Ratunek dla Polski jest tylko w Sercu Jezusa, Mojego Syna”.
Maj 1939 rok. „Każde dzieło Boże i każda sprawa muszą być okupione cierpieniem, a im więcej ma ona przysporzyć chwały panu Bogu, tym większe będzie napotykać trudności. (...) Dziecko, trzeba żyć wiarą i trzeba ufać! Ufać, że mimo największych trudności do dzieło będzie przeprowadzone, a to dlatego, byście wiedzieli, że Ja Sam działam; wy jesteście tylko narzędziem w Mych rękach. Im więcej będziecie wyzuci z siebie, im głębiej wejdziecie w przepaść unicestwienia się, tym swobodniej będę mógł działać w waszych duszach”.
„Dziecko, Maria Małgorzata dała poznać światu Moje Serce, wy zaś kształtujcie duszę na modłę Mojego Serca. Intronizacja to nie jest tylko formułka zewnętrzna, ale ma się odbyć w każdej duszy. W tej sprawie trzeba dużo cierpieć, trzeba całkowicie być ofiarą”.
29 sierpnia 1939 rok. „Sam akt ofiarowania Polski przesz Intronizację Mojemu Sercu przyniesie zbawienne korzyści, bo przez to bardzo dużo dusz nawróci się szczerze do Pana Boga, poddając się Jego prawu. Powiedz, Moje dziecko, Ojcu, by napisał w tej sprawie do Prymasa Polski. Teraz jest najodpowiedniejsza chwila. Trzeba korzystać z czasu i łaski”.
Listopad 1940 rok. „Ja chcę niepodzielnie panować w sercach ludzkich. Proś o przyspieszenie Mego panowania w duszach przez Intronizację”.