W pismach św. Małgorzaty spotykamy się z określeniem „petite concectration” czyli małe poświęcenie się, a więc osobiste Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Jest ono fundamentem do poświęcenia się rodzinnego i społecznego. Idea osobistego poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusowemu, zajmujące w objawieniach św. Małgorzaty najważniejsze miejsce, była jednak mało rozszerzana na świecie, chociaż mówią o niej encykliki papieskie. Zarys osobistego poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusowemu nakreślił w 1941 roku, ojciec Pius Przeździecki, generał o.o. Paulinów, w swym „Liście okólnym o intronizacji”. Odtąd praktyka ta zaczęła się rozwijać pod opieką Maryi. Pod wpływem objawień Rozalii Celakównej, powstało „Dzieło Osobistego Poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusowemu”, które erygował kanonicznie kardynał Adam Stefan Sapieha, w 1946 roku i zatwierdził jego statut. Stolica apostolska pobłogosławiła „Dzieło” osobnym pismem z dnia 28 października 1948 roku, przesłanym na ręce kardynała Sapiehy. Biskupi Polscy, 1 stycznia 1948 roku, wspólnym listem pasterskim zaaprobowali, polecili i pobłogosławili praktykę osobistego poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusowemu.