W moim sercu musiałabym, jako zakonnica, odbywać wieczną adorację. O, jestem często niewdzięczna wobec mojego Pana i Boga i myślę o tym tak mało, że moje serce jest również tabernakulum i także w każdej mojej współsiostrze mieszka Bóg. Panie, którego noszę głęboko w mym sercu, przyjdź i mieszkaj, oczyszczaj, prowadź i zachowaj mnie!

       Po Komunii świętej odczuwam ogień w piersi, tak, że nie wiem, co to jest. Jest mi tak gorąco, że nie mogę złapać tchu i wtedy Jezus mówi w sercu bardzo głośno.

       Wczoraj obchodziliśmy uroczyście Boże Ciało. Jak bardzo przypomina to nam czasy młodości, kiedy rzucałyśmy kwiaty Zbawicielowi! O, gdyby ubranie naszej duszy było teraz tak piękne jak wtedy! O tak, musi być jeszcze piękniejsze teraz, by rzucać Mu dziś kwiaty w sposób duchowy.

       Gdy przyjmuję Jezusa w Komunii świętej, odczuwam wielką słodycz w ustach.

       Od dłuższego czasu jestem przynaglana wewnętrznie, by w sposób duchowy często uczestniczyć w Ofierze Mszy i przystępować do Komunii św. W ciągu dnia przebywam często na miejscu, w którym rano przyjęłam Pana Jezusa.

       Był we mnie jakiś ogień, który ciągnął mnie do Komunii i szłam nie zwracając uwagi na wszystko inne. Tak było już kilka razy. Boję się, gdy to mnie ogarnia; zatapiam się wtedy w modlitwie.

       Godną, mój Jezu, przyjąć Cię w Komunii świętej, nie będę nigdy. Ponieważ, gdybym była tego godna, wtedy Komunia święta byłaby dla mnie niekonieczna.

       Gdybym miała nawet wiele języków, żeby chwalić Ciebie, o Jezu, to byłoby niczym, jeślibym siebie samej nie ofiarowała Ojcu Niebieskiemu z Tobą. Nie zrobimy Ojcu Niebieskiemu żadnej radości, jeśli nie ofiarujemy się z Jezusem we Mszy świętej.

       Chciałabym, o Jezu, być nową ofiarą; czy tak ma być? Ponieważ zasadniczo jesteśmy wszyscy duszami ofiarnymi. Dlatego powinniśmy iść za tobą na Golgotę.