- Tu prawie bez przerwy ktoś się modli. Coraz częściej przyjeżdżają z daleka, pojedynczo albo grupami, czasem autobusami, czasem na rowerach - mówi proboszcz Antoni Pieczka. - Dzięki siostrze Dulcissimie ludzie tu są wyczuleni na modlitwę. - wtóruje mu kapelan sióstr, ks. Józef Cop.

       Wszystko zaczęło się wtedy, kiedy po ludzku powinno było się skończyć - 18 maja 1936 roku. Rankiem, kiedy rozdzwoniły się kościelne dzwony, siostra Dulcissima wydała ostatnie tchnienie. Choć zaledwie dwudziestosześcioletnia, dojrzała do Nieba jak mało kto. W ciągu dziewięciu lat zakonnego życia przecierpiała morze męki, ale nie było w tym cierpieniu rezygnacji. Była przekonana, że Jezus prosi ją o przyjęcie pokuty za innych. Utwierdzały ją w tym przekonaniu częste wizje świętej Teresy z Lisieux, która od dzieciństwa była jej przewodniczką. W "tereskowy" sposób widziała rzeczywistość. "Wszystko jest łaską, również to, że jestem głupia. Dla świata można być głupim, ważne jest to, że u Boga jest się dzieckiem" - napisała w jednym z listów. Była dzieckiem, a dziecku Bóg niczego nie odmawia.

       Wręcz zachłannie pragnęła wynagradzać za ludzkie grzechy. - Daj mi dusze, dusze, dusze! Są takie drogie, kosztują tak wiele! - dyszała nękana atakami drążącej ją choroby. - Za kapłanów, za Zgromadzenie... - powtarzała. W ostatnich tygodniach przed śmiercią wołała do siebie ludzi świeckich. - To są dusze... Muszę je też zawołać. Wszystkie powinny przyjść - tłumaczyła opiekunce, siostrze Lazarii. Krótko przed śmiercią modliła się: - Jezu, daj księdzu proboszczowi i parafii dużo... daj im dużo, Jezu, daj im dużo.

       Ludzie wiedzieli, że ta młoda, zgięta od bólu, ale mimo to prawie zawsze uśmiechnięta kobieta, modli się za nich. Nic dziwnego, że pogrzeb zgromadził dosłownie wszystkich mieszkańców Brzezia. Do dziś świadkowie tamtego wydarzenia wspominają, że wyglądało to raczej na wesele niż uroczystość żałobną. - Ona była przecież dzieckiem. Wtedy nie nosi się żałoby. - tłumaczył brzeski proboszcz.

       Grób siostry Dulcissimy stał się od samego początku miejscem zupełnie spontanicznego kultu. - My tam tylko ziemię dosypywałyśmy - śmieją się siostry ze zgromadzenia Maryi Niepokalanej. Trzeba było dosypywać, bo ludzie brali tę ziemię w przekonaniu o jej szczególnych właściwościach. - Jak w trzydziestym dziewiątym chłopcy szli na wojnę, to im matki robiły takie woreczki i zaszywały do nich ziemię. Wszyscy wrócili. Ale wtedy ten grób był do połowy wybrany! - opowiada Gertruda Twardowska. Ona też była świadkiem szczególnego wydarzenia, kiedy krótko po wojnie odwiedziła klasztor. Siostra Lazaria, przyjaciółka i opiekunka Dulcissimy, nie miała nic do jedzenia, a musiała nakarmić kilkanaście dziewcząt z nowicjatu. Poszła do kaplicy i zawołała w desperacji: "Dulcissimo, przecież obiecałaś, że będziesz się nami opiekować, a ja tu nie mam tym dzieciom co dać jeść!" - W tym momencie ktoś zadzwonił do drzwi. Ja otwieram, a tam elegancki pan z ogromnymi bochnami chleba - opowiada pani Gertruda. - "Miałem to tu oddać", powiedział. Wzięłam te chleby i pobiegłam po siostrę. Wychodzimy na ganek, rozglądamy się - nikogo. Jakby się w ziemię zapadł.

       Przekonanie o sile wstawiennictwa sługi Bożej (ten tytuł przysługuje s. Dulcissimie od czasu otwarcia przed dwoma laty procesu beatyfikacyjnego) jest powszechne.

       Kunegunda Grycman pamięta siostrę Dulcissimę. Jej wstawiennictwo przez całe życie traktuje jak rzecz naturalną. - Jak ja ją za dziecka znałam, czemu by mi i dzisiaj nie pomogła? - mówi z pewnością w głosie. Podobne przekonanie podzielają przedstawiciele młodszych pokoleń. Anna Krzykała z Raciborza zachwyciła się siostrą Dulcissimą. - Mam poczucie wielkiej więzi z nią - zapewnia. Kilka lat temu, przed świętami Bożego Narodzenia, zaginęła jej książeczka czekowa. "Znalazca" mógł wyczyścić jej konto, a na każdym czeku zrobić tysiąc złotych debetu. Razem byłoby tego ponad 20 tysięcy. - Przerażona, od razu z tą sprawą zwróciłam się do siostry Dulcissimy. Modliłam się gorąco, dałam na Mszę - wspomina. - Zablokowałam konto, ale święta i tak miałam zepsute. Po świętach poszłam do banku. Tam od razu mnie wołają. "No tak, mam debet", myślę sobie. A oni zwracają mi czeki i mówią, że przyniósł je jakiś elegancki pan z prośbą o oddanie ich właścicielce. Nie przedstawił się, nie chciał też powiedzieć, jak się znalazły - śmieje się pani Anna.

       Na klasztornej werandzie siedzi wiekowa zakonnica. Z trudem unosząc głowę, spogląda na mnie łagodnymi oczyma. - To siostra Dulcissima - przedstawia mi ją jedna z sióstr. - Otrzymała to imię po śmierci sługi Bożej - wyjaśnia, widząc moją zdziwioną minę. Przysiadam się i pytam, jak się to stało, że akurat jej przypadło to imię. - Och, ja bardzo chciałam mieć to imię - mówi z uśmiechem. - Siostrę Dulcissimę widziałam kilka razy, jeszcze przed pójściem do klasztoru. Ale kiedy tu przyszłam, ona już nie żyła, a wszyscy opowiadali, że to była taka święta zakonnica. Więc tak modliłam się, żebym dostała jej imię, że aż przełożona pytała: "Co ty tak siedzisz w tej kaplicy?". Ale nie powiedziałam, o co się modlę. Przed obłóczynami przyjechała matka generalna. "Jakie imię chcesz przyjąć?", zapytała. Ja jej mówię, żeby ona sama wybrała je dla mnie, to będę wiedziała, że to wola Boża. Więc ona mi mówi: "Dulcissima". Dla mnie to był cud. Kiedy dowiedziała się o tym siostra Lazaria, wzięła mnie na bok i powiedziała: "Wiesz, ale ciebie dużo czeka".

       - I stało się tak? - pytam. - Stało się tak - potwierdza siostra, ale nie wdaje się w szczegóły. - Ale jak jest ciężko, to ja zawsze mówię: "Dulcissimo, czemu zapominasz o mnie? I ona pomaga - mówi wzruszona.

       Opuszczam Brzezie zadziwiony błogosławieństwem, jakim jeden człowiek, poddany woli Bożej, może być dla tysięcy pozostałych. To dobre miejsce. Wrócę tu.