Ks. Antoni Rewera ur. się 6 stycznia 1869 r. w Samborcu, w obecnym województwie świętokrzyskim. Prawie całe jego życie było związane z Sandomierzem; tu ukończył szkołę średnią, studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym, otrzymał święcenia kapłańskie i pracował przez 49 lat, najpierw jako profesor i wychowawca przyszłych kapłanów, od 1907 r. jako duszpasterz, pełniący obowiązki wikariusza aktualnego w parafii katedralnej, a następnie jako proboszcz parafii św. Józefa. Aresztowany przez Niemców, wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, stąd przetransportowany do Dachau zmarł na skutek wycieńczenia 1 X 1942 r.

       W przekonaniu księży i wiernych był ks. Rewera kapłanem niezwykłym. Wprawdzie z wyglądu nieco surowy, wystarczyło jednak zamienić z nim parę słów, żeby się przekonać o jego delikatności i wielkiej dobroci. Cechowała go głęboka wiara i nieprzeciętna gorliwość duszpasterska. Domeną jego pracy była posługa w konfesjonale. Cieszył się sławą dobrego spowiednika i wytrwałego kierownika duchowego. Przyjeżdżano nawet z daleka, żeby przed nim odbyć spowiedź, zwłaszcza generalną.

       Ks. Rewerę trzeba również nazwać wielkim jałmużnikiem i społecznikiem. Nie tylko sam dzielił się z biednymi tym co miał, ale i innych umiał zapalić do pracy na rzecz potrzebujących. Był współorganizatorem i długoletnim prezesem spółdzielni "Pomoc Bratnia", kierował Związkiem Katolickim i Stowarzyszeniem Rzemieślników Chrześcijańskich. Oddziaływał zarówno żywym słowem jak i artykułami, które zamieszczałw Przeglądzie Katolickim, Gazecie Radomskiej, Dzwonku Częstochowskim, Kronice Diecezji Sandomierskiej...

       Szczególnym rysem duchowości ks. prał. Rewery było wielkie umiłowanie św. Franciszka z Asyżu. Owocowało ono ojcowską troską o tercjarstwo oraz założeniem Zgromadzenia Córek św. Franciszka Serafickiego. Napisał dla nich konstytucje oparte na Regule III Zakonu franciszkańskiego.

       Dopełnieniem i ukoronowaniem pracowitego, oddanemu Bogu i ludziom życia była męczeńska śmierć ks. Rewery w Dachau. Dnia 16 marca 1942 r. od godz. 5-tej rano Niemcy rozpoczęli w Sandomierzu masowe aresztowania. Przepełniło się miejscowe więzienie na zamku. Wśród zatrzymanych znalazł się również sędziwy proboszcz ks. prał. Rewera. Nie bacząc na ostry zakaz gestapowców, spowiadał aresztowanych całymi nocami. Zapytany w czasie przesłuchiwań, czy czytał podziemne gazetki, odpowiedział twierdząco, uzasadniając, iż nie widzi w tym żadnego przestępstwa, gdyż "z woli Bożej każdy naród ma prawo do wolności i swobodnego wypowiadania swoich myśli". Gdy niektórzy ze współuwięzionych wyrażali zdziwienie z powodu przyznania się do czynu, za które groziło wywiezienie do obozu koncentracyjnego, wyjaśnił krótko ze spokojem: "Przecież nie mogłem kłamać". Gestapowcom, którzy obiecali go zwolnić, jeżeli powie od kogo dostawał prasę podziemną, odpowiedział: "Moi parafianie mają do mnie zaufanie, ja ich wydać nie mogę".

       We wspomnieniach tych, którzy przeżyli obóz ks. Rewera pozostał człowiekiem cichym, uprzejmym, uczynnym. Ciężki krzyż cierpienia i upokorzeń przyjmował w duchu wiary z całkowitym poddaniem się woli Bożej. W pamięci wielu utkwiły jego konferencje, zwłaszcza o Komunii św. duchowej oraz postawa nacechowana miłością przebaczającą w stosunku do obozowych katów.

       Po upływie wielu lat świadectwo "Męczennika za Prawdomówność" zwraca uwagę na te wartości, przez które ujawnia się to co boskie i ludzkie w człowieku.

       Dzieło życia, przeniknięte boską wiarą i poświadczone męczeńską śmiercią błogosławionego Antoniego Rewery skłania wielu, a zwłaszcza Zgromadzenie Córek św. Franciszka Serafickiego do pokornej modlitwy o Jego wstawiennictwo przed Bogiem.

Bp Marian Zimałek

Kalendarium życia Bł. Ks. Antoniego Rewery

Myśli Bł. Ks. Antoniego Rewery