Zawsze uderzała mnie jego dobroć, niesamowita prostota, wyciszenie.

Za wszystko był wdzięczny, zawsze dziękował.

Był rzeczywiście człowiekiem niezwykłym, pełnym pokory, promieniował radością i zjednoczeniem z Bogiem.

Zapamiętałem [go] jako zakonnika rozmodlonego, ascetycznego, wymagającego od siebie a wyrozumiałego dla innych.

Wyjątkowy talent pedagogiczny.

Można go było obdarzyć bezgranicznym zaufaniem.

Ujął mnie swoją osobowością.

Umiał cierpieć tak, że nikt o tym nie wiedział.

Chciało się przebywać z nim.

Był człowiekiem modlitwy.

Nie żył dla siebie.

Jako prowincjał okazał się jak dobry Ojciec.

Cieszył się wielkim szacunkiem swoich wychowanków.

Wzorowy zakonnik, wielce utalentowany i nadzwyczaj pokorny.

Wielki człowiek i zakonnik, który poprzez swój autorytet umiał pociągać wszystkich ku sobie.

Przede wszystkim dążył do świętości.

Zawsze był dla mnie kimś wielkim, wzorem do naśladowania.

Przeżywałam żal z powodu jego odejścia, miałam świadomość, że utraciłam kontakt z dobrem, które z niego przy spotkaniach emanowało.

Czuję jego obecność i proszę go o wsparcie.