W brzeskiej parafii, gdzie "przyszło Jej pozostać w pełnym zjednoczeniu z Jezusem Ukrzyżowanym, w ukryciu przeżywając w sposób mistyczny swe życie z Jego głównym rysem wielkiego dziecięctwa" - jak mówi O. Joseph Schweter, pierwszy biograf Jej życia - poranne dzwony oznajmiające Jej śmierć przyjęte zostały jednomyślnym określeniem "umarła święta".

       Według wspomnień mieszkańców Brzezia n/Odrą, obecnie dzielnicy Raciborza, również ówczesny proboszcz ks. Feliks Borzucki cieszący się wielkim autorytetem wśród parafian, kapłan pobożny, a zarazem bardzo wymagający, nieskory do pochlebstw, podczas pogrzebu wypowiedział podobne słowa: "To była święta Siostra". Określenia te przechodzą z pokolenia na pokolenie. Żyjące po dzień dzisiejszy osoby wspominają niezwykłą atmosferę: "wszystko było w bieli, cały jej pokój tonął w białych kwiatach, wszędzie roznosiła się cudowna woń, a jej ręce całowane przez wiernych były, w opinii ludzi, tak ciepłe jak za życia".

       "Siostra Dulcizma" tak popularnie określana w Brzeziu, już za życia miała opinię świętej, ceniono jej pobożną modlitwę, wierzono w skuteczność jej próśb zanoszonych do Boga. Szczególny podziw wzbudzał wśród mieszkańców fakt przyjmowania ciężkiej choroby jako Bożej łaski, którą ofiarować chciała dla ratowania dusz oraz w intencji Ojca świętego i kapłanów.

       Fakt przyjmowania cierpienia z takim oddaniem Bogu, warto podkreślić właśnie tu, w Domu św. Notburgi, którego stuletnie mury przepełnione są echem wielorakich cierpień, modlitw oraz świadczonego bliźnim miłosierdzia.

       S.M. Dulcissima, młodziutka zakonnica obciążona własną chorobą, odwiedzała i pocieszała innych cierpiących mieszkańców Brzezia. Jej odwiedziny w domach wspominane są po dzień dzisiejszy. Odwiedziła także dom, w którym przeżyłam swą młodość - w trumnie mojej bliskiej krewnej, malutkiej Weroniki złożyła "List do Jezusa" - co było niejednokrotnie praktykowane przez Siostrę Dulcissimę, a odnotowane zostało przez naocznych świadków.

       Cierpienia wynikające z choroby potęgowane były niejednokrotnie cierpieniami wynikającymi z braku zrozumienia niezwykłego postępowania młodej zakonnicy. Wierną opiekunką a zarazem świadkiem mistycznych rozmów Siostry Dulcissimy z jej duchową Przewodniczką św. Teresą od Dzieciątka Jezus była S. M. Lazaria. W bieżącym roku mija 50 lat od śmierci siostry Lazarii, która również cieszyła się ogromnym autorytetem wśród mieszkańców Brzezia. Jej grób znajduje się również na starym brzeskim cmentarzu; tę siostrę pamiętam dobrze z lat mojego dzieciństwa.

       Niezwykły dar modlitwy Siostry Dulcissimy skupiał wokół Niej nie tylko ludzi prostych. Do Niej zwracali się także przełożeni Zgromadzenia szukając rady w trudnych sytuacjach życiowych.

       Wychowałam się, tak jak większość mieszkańców Brzezia, w atmosferze kultu dla świątobliwej Siostry. Zewnętrzne objawy tegoż kultu obserwowałam na co dzień, ponieważ całe moje życie zawodowe związane było z brzeską szkołą, a to tylko kilka kroków od starego cmentarza, klasztoru Sióstr Maryi Niepokalanej i kościoła. Przez szkolne okna widywałam codziennie stojące nad grobem osoby, grupy dzieci i te stale piękne, świeże bukiety kwiatów, zapalone świece, lampki, znicze. Kult przechodzi z pokolenia na pokolenie. Wielu moich bliźnich, znajomych po dzień dzisiejszy nie rozstaje się ze swoistym talizmanem - grudką ziemi z grobu Siostry Dulcissimy.

      Jak wspomniałam obserwowałam na co dzień trwający kult, ale jego głębię zrozumiałam dopiero później.

       Dziesięć lat pracy redaktorskiej przy "Brzeskim Parafianinie", piśmie historyczno - religijnym o naszej wspólnocie parafialnej, uzmysłowiło mi istotę tegoż kultu. Prowadzone wywiady, wielokrotne odwiedziny w różnych rodzinach, wsłuchiwanie się w opowiadania moich rozmówców, nie tylko zresztą osób starszych, zwróciły moją uwagę, iż osobiste losy wielu ludzi ściśle związane są z doznanymi łaskami uzyskanymi od Boga za wstawiennictwem Siostry Dulcissimy. Słuchając tych wspomnień odbierałam coś na wzór nieustającego, modlitewnego szeptu wypływającego z głębi ludzkiej duszy. Osoby, które w szczególny sposób doświadczyły łask, namawiałam, by udały się do naszego klasztoru Sióstr Maryi Niepokalanej i tam opowiedziały wszystko. Dziś wiele z tych osób wpisanych zostało na listę świadków w rozpoczętym procesie beatyfikacyjnym.

       Warto tu za o. Schweterem powtórzyć słowa, które napisał w uzasadnieniu monografii "Oblubienicy Krzyża": "Członkinie Rady Generalnej Sióstr Maryi Niepokalanej poprosiły mnie o napisanie jej życiorysu. Po dłuższym zastanowieniu i zbadaniu dokumentów dotyczących sprawozdań naocznych świadków zgodziłem się (...). Jednak to, co w tej książce wydaje się cudownym, należy oceniać tylko według pojęć ludzkich a przedstawienie tego wcale nie jest uprzedzeniem osądu Kościoła, który sam wypowiada ostatnie słowo".

       Od napisania tych słów minęło ponad pół wieku i Kościół wypowiedział pierwsze słowo: NIHIL OBSTARE "Nic nie stoi na przeszkodzie, żeby sprawa beatyfikacji i kanonizacji tejże Sługi Bożej Marii Dulcissimy (w świecie Heleny Joanny Hoffmann) mogło być przeprowadzone z zachowaniem Kanonów, które należy zachować w badaniach jakie biskupi są zobowiązani przeprowadzić ...".

       Wielka radość zapanowała w Brzeziu, gdy dotarła ta wiadomość z Rzymu skierowana na ręce Metropolity Katowickiego Damiana Zimonia.

       Rozpoczęcie procesu na szczeblu diecezjalnym odbyło się 18 lutego 1999 roku w krypcie Katedry Chrystusa Króla w Katowicach, któremu przewodniczył Arcybiskup Damian Zimoń wraz z biskupami pomocniczymi Gerardem Bernackim i Stefanem Cichym i licznie przybyłymi kapłanami. W powyższej uroczystości udział brała Matka Generalna S.M. Angela Kubon wraz z Zarządem Generalnym z Rzymu oraz wielka liczba sióstr z kraju i z zagranicy.

       Krypta katowickiej katedry z trudem pomieściła zebranych wiernych, a wśród nich liczną delegację parafian z Brzezia, jak również z Świętochłowic - Zgody, miejsca urodzenia Heleny Hoffmann.

       Siostrze Dulcissimie przysługuje odtąd tytuł Sługi Bożej. Również media odnotowały to ważne wydarzenie, do Brzezia zjeżdżają pielgrzymki z różnych stron naszej Ojczyzny i spoza jej granic.

       8 kwietnia 2000 roku doczesne szczątki Sługi Bożej przeniesiono ze starego cmentarza w pobliże brzeskiego kościoła. Na dawnym grobie umieszczono stosowną tablicę pamiątkową. Parafianie trwają w modlitwie.

       Helena Hoffmann wstępując do Zgromadzenia Sióstr Maryi Niepokalanej w pełni pojęła i zrealizowała pełnym cierpienia życiem charyzmat Zgromadzenia założonego przez Sługę Bożego Ojca Założyciela Jana Schneidera.

       Kapłan i zakonnica naszej śląskiej ziemi, dziś kandydaci na ołtarze wyróżnili się potęgą duchową i praktyką życiową, w której miłość Boga i miłość bliźniego wzajemnie się przeplatały. Ich życie pełne poświęcenia i cierpienia są dla nas żywym przykładem serc głęboko wierzących i ufających Chrystusowi - Odwiecznej Miłości.