Każdy nauczyciel i wychowawca winien być przekonany o swojej niezwykle szlachetnej i ważnej społecznie misji wychowania młodego pokolenia. Systemy totalitarne zawsze dążą do tego, by z nauczycieli uczynić posłuszne narzędzia do rozpowszechniania swoich ideologii, przez co przyczyniają się do spadku ich autorytetu. Do niedawna przeżywaliśmy tego rodzaju działania. System komunistyczny manipulował edukacją i wychowaniem bez ograniczeń i bez jawnego sprzeciwu ze strony pedagogów. Można było sobie tylko pomarzyć o czasach, kiedy nauczyciele wszystkich szczebli, od szkolnych po akademickie cieszyli się wielkim autorytetem. Był on w pełni zasłużony z uwagi na etos, jaki w zdecydowanej większości prezentowali. Etos ten wyrażał się w wielkiej prawości tych ludzi, a jednocześnie w głębokim ich przekonaniu o wielkiej roli jaką spełniają.
       Ten etos został zniszczony, autorytet nauczyciela zdeptany. Czy jest szansa na jego odbudowę, dziś? W rzeczywistości polskiej byłaby szansa, gdyby nie nowe zagrożenia, jakie płyną z Zachodu. Nurty liberalne jawnie kwestionują jakikolwiek sens pracy wychowawczej. Do tego dołączyło się lekceważenie zadań społecznych nauczycieli, często rzucanie na nich niesprawiedliwych oskarżeń, a także odbieranie im sankcji, które mogłyby zapewnić w szkole dyscyplinę, absolutnie niezbędną do realizowania procesów wychowawczych. Ta liberalizacja w nauczaniu i w wychowaniu przenika polskie szkoły. Tylko nauczyciele wiedzą, jak niezwykle trudno spełniać im ich zadania w szkołach, w których uczniowie zachowują się agresywnie i co najgorsze są wspierani niekiedy przez rodziców, którzy nie rozumieją swoich zadań wychowawczych i nie wiedzą, że ktoś nimi manipuluje. Za nieodpowiednie zachowania swoich dzieci obwiniają nauczycieli, odwołując się do różnych instancji opiekuńczych, jak Rzecznika Praw Dziecka itp. Nie trzeba być prorokiem, by przewidzieć skutki takich postaw niektórych rodziców, które w pierwszej kolejności uderzą w nich samych.
       Manipulacja zbiera obfite żniwo także wśród nauczycieli i wychowawców.. Fałszywa antropologia, która rozpowszechnia konsekwentnie przez różnorodne media tzw. beztresowe teorie wychowawcze, tkwi głęboko w świadomości i w codziennej praktyce wielu pedagogów. Przy tym, znajdują oni wsparcie ze strony władz reprezentujących dane opcje polityczne. Znamy te "lekcje manipulacyjne" z przeszłości. Byli nauczyciele, którzy łatwo znajdowali swoje miejsce w komunizmie, a dziś potrafią być elastyczni w liberalizmie. Po upadku marksistowskiej ideologii, manifestowali swoje "przekonania religijne", a gdy obecnie kurs się zmienił, to zaczynaj ą usuwać z programów wychowawczych w imię tolerancji, demokracji, wolności wszelkie akcenty religijne, moralne, patriotyczne. Ci nauczyciele zostali już uchwyceni przez media manipulacyjne; ich rola sprowadza się do niezanagażowanego przedstawienia różnych, często sprzecznych ze sobą postaw moralnych. Wybór decyzji pozostawia się dziecku.
       W takim duchu nieustannie pracują również media, emitując spektakle prowokujące młodocianych do samowoli, relatywizmu moralnego; dziecko może decydować co dobre a co złe moralnie. Oczekiwania wielu pedagogów czy nawet rodziców, że dziecko samo rozwiąże kwestie moralne i religijne, opierają się na błędzie antropologicznym.
       Tymczasem, młody człowiek świadomie czy nawet podświadomie szuka autorytetów, na których chce oprzeć swój światopogląd. Szuka wskazań, rad u ludzi dorosłych. Jeśli rodzice czy wychowawcy w szkole nie udzielą mu ich, nie pokierują jego życiem, to popadnie w kompleks, załamie się, albo pójdzie szukać ratunku gdzie indziej. I chętnie przed nim otworzą się szeroko drzwi w skrajnych organizacjach, w sektach. Wówczas będzie za późno bić na alarm, co się z młodymi ludźmi dzieje, dlaczego tyle odchodzi od Boga, Kościoła, rodziny a miejsce znaj duj ą w rozmaitych sektach.
       Trudno jest niektórym rodzicom i niektórym wychowawcom zrozumieć, a właściwie zaakceptować prawdę, iż cały błąd leży w nich. To u nich cały mechanizm uruchomiony przez prądy ateistyczne i liberalne znalazły właściwy grunt. Smutne, że odpowiedzialność za ten stan rzeczy jest wciąż odsuwana na coś lub na kogoś, jak np. na sytuacje, politykę, postęp, modę - co się streszcza w utartych sloganach" teraz jest taki świat i nie da się nic zrobić".Uleganie owym czynnikom, a potem odsuwanie od siebie odpowiedzialności za wychowanie - to obraz postaw współczesnych niektórych rodziców i nauczycieli.