|
Ks. Piotr Bienvenu Noailles, urodzony 27 października 1793 roku w Bordeaux, przychodzi na świat w chwili najkrwawszych działań rewolucji, w okresie nazywanym Terrorem. Jako ósme z kolei dziecko Piotra i Magdaleny z d. Richard, zostaje przyjęty z wielką serdecznością wyrażoną otrzymanym imieniem1. Dokumenty przekazują nam, że mały Piotr Bienvenu został ochrzczony w dniu swych narodzin w pobliskiej katedrze Świętego Andrzeja w Bordeaux2. Spojrzenie na sytuację Francji doby rewolucji pozwala widzieć w tym fakcie wyraz autentycznej wiary i troski jego rodziców o religijne wychowanie syna. Jest to bowiem czas, kiedy kościoły są pozamykane, duchowni i świeccy prześladowani, a za każdy zewnętrzny akt wiary i życia chrześcijańskiego grożą najsurowsze kary. W krótkim czasie po chrzcie Piotra Bienvenu katedra Bordeaux zostaje zamieniona na skład paszy dla koni i wytwórnię saletry używanej przez wojsko3.
Trudna sytuacja materialna rodziny sprawia, że wkrótce po urodzeniu dziecko zostaje oddane na wychowanie do mieszkających na pobliskiej wsi znajomych, gdzie przebywa do trzeciego roku życia. Po powrocie i kilku latach spędzonych w rodzinie, chłopiec rozpoczyna naukę. Sytuacja społeczna kraju jest na tyle niestabilna, że obdarzony dużymi zdolnościami intelektualnymi Piotr Bienvenu kilkakrotnie zmienia szkołę i ukierunkowanie nauki. Skutki czerpania z różnych źródeł wiedzy i życia kulturalnego nie dają na siebie długo czekać: dostawszy się pod wpływ antyreligijnych i antykościelnych prądów filozoficznych, mając pozostawioną zbyt dużą swobodę życia, przez wiele lat korzysta z niego pełną garścią. Za namową ubolewającej nad tym stanem rzeczy matki, osoby głęboko religijnej, dopiero w wieku lat 20 przystępuje on do swojej pierwszej Komunii Świętej. Czas przygotowania do tego aktu i sam dzień przyjęcia Chrystusa eucharystycznego stają się dla niego momentem przełomowym: jest to chwila łaski i doświadczenia ogromu Bożej miłości4.
Doświadczywszy w swym młodym życiu trudności zarówno materialnych jak też duchowych i moralnych, Piotr Bienvenu jest bardzo wrażliwy na nędzę, krzywdę, niesprawiedliwość społeczną oraz na nieczułość ludzi względem bliźnich. Dla zdezorienotwanego rewolucyjną zawieruchą społeczeństwa widzi naglącą potrzebę znalezienia sposobu na uzdrowienie wzajemnych relacji między ludźmi. Jednocześnie dojrzewa w nim powołanie, którego odkrycie stawia go wobec Boga w postawie wielkiego poczucia własnej słabości i niegodności, a zarazem uzdrawiającej pokory i wdzięczności względem Dawcy wszelkiego dobra.
Pragnąc poważnie odpowiedzieć na Boże wezwanie, 13 października 1816 r. wstępuje do Seminarium Świętego Sulpicjusza w Paryżu5. Doświadczając coraz bardziej Bożej miłości, odkrywa w sobie pragnienie służenia Mu we wszystkim i przez wszystko. Dostrzega coraz wyraźniej, że największym złem i przyczyną cierpienia ludzi jest przede wszystkim brak jedności i wzajemnej miłości. Bóg prowadzi go do zrozumienia, że tylko w Nim jest Żródło prawdziwej komunii. Kontemplacja Boga-Trójcy, objawiającego się człowiekowi w Chrystusie, prowadzi młodego seminarzystę do odkrycia tajemnicy Świętej Rodziny z nazaretu, gdzie Wcielony Syn Boży przynosi na ziemię niezgłębioną miłość Boga Samego. Jezus, Maryja i Józef, których lubi nazywać "Słodkim obrazem Trójcy Przenajświętszej", są zalążkiem "nowej społeczności" - Kościoła Świętego.
Po otrzymaniu święceń kapłańskich w dniu 5 czerwca 1819 r. (wigilia Uroczystości Trójcy Przenajświętszej)6, powraca do rodzinnego miasta Bordeaux, gdzie podejmuje pracę duszpasterską w parafii Świętej Eulalii.
Wkrótce potem, podejmując pojawiające się okoliczności jako znaki od Boga, w dniu 28 maja 1820 r. (Niedziela Trójcy Przenajświętszej) zakłada swoje dachowe dzieło - Stowarzyszenie Świętej Rodziny. Erygowano kanonicznie w roku 1831 przez delegowanego przez Stolicę Apostolską Arcybiskupa Bordeaux, J.-L. Lefebvre de Cheverus, ma za cel rozszerzanie i umacnianie wiary we wszystkich środowiskach. Chodzi o to, by w dotkniętym różnoraką nędzą i wewnętrznie podzielonym społeczeństwie odnowić - na ile to tylko możliwe -życie pierwszych chrześcijan, którzy mieli "jedno serce i jednego ducha".
Umierając 8 lutego 1861 roku, "Dobry Ojciec"7 pozostawia żywotne dzieło, które swą apostolską działalnością obejmuj e nie tylko cały obszar Francji, ale jest także czynnie obecne w Hiszpanii, Belgii i Algierze.
Przypisy: