|
W Rzymie, na wzgórzu Celio, niedaleko Koloseum, w bazylice ŚwŚw. Jana i Pawła, znajduje się ciało 81-letniego człowieka który przeszedł do spoczynku wiecznego 18 października 1775 roku. To Paweł Franciszek Danei - święty Paweł od Krzyża, jak sam siebie nazwał w chwili, gdy jako dwudziestopięcioletni mężczyzna stał się pierwszym pasjonistą.
Już od dziecka zaznał bólu, głodu, niepowodzeń. Wrażliwy na problemy ludzkie, pytanie to słyszał i wyczytywał z ludzkich oczu. Szukając - znalazł odpowiedź. Nie w systemach filozoficznych, nie w teoriach dawniejszych czy nowszych, lecz w osobie Ukrzyżowanego Jezusa. Odkryta prawda była zbyt wielka a zapotrzebowanie na nie zbyt powszechne, by zachować ją tylko dla siebie. Rezygnuje z małżeństwa i rodziny, by założyć rodzinę zakonną. "Zgromadził towarzyszy, aby żyjąc wspólnie, głosili ludziom Ewangelię Chrystusa" (Konstytucje Zgromadzenia Pasjonistów,1). Chrystus na Krzyżu, to punkt wyjścia w działalności i życiu Pawła - punktem zaś dojścia to ludzkie zagubienie w kłopotach życia i poszukiwaniu sensu istnienia. Umęczony Jezus i ludzie. Od ludzi do Chrystusa - z Chrystusem do ludzi to przedmiot jego działalności, zdumiewającej w swym zasięgu i skutkach. I tak do kontemplacji dołączył przepowiadanie, a zamiłowanie do życia pustelniczego i pokutniczego połączył z dynamicznym apostolstwem słowa Krzyża. Patrząc w ten sposób na Krzyż, Paweł wkroczył świadomie na jego drogę , gdyż doskonale wiedział, że tylko na tej drodze, może stać się ściśle jedno z Ukrzyżowanym. Od pierwszych chwil umiłował Krzyż, objął go mocno ramionami i przycisnął do serca.
Aby zaś nieustannie rozważać tajemnicę Męki Zbawiciela, prosił aby była ona wyryta w jego sercu. Jednak nie poprzestawał tylko na sobie, lecz zawsze dbał o to, by Krzyż Chrystusowy i Jego zbawcza Męka były ukazywane ludziom. Wymagał aby zakonnicy najpierw sami żyli w głębokiej przyjaźni z Jezusem Ukrzyżowanym, i w ten sposób mogli lepiej świadczyć o Nim wśród ludzi. Temu ideałowi podporządkował całą zewnętrzną organizację. Stały kontakt z Jezusem Ukrzyżowanym wyciska piętno na mentalności Pawła, w jego sposobie mówienia, a nawet w stylu bycia.
Paweł po trudach życia odchodzi do Pana. Jako duchowy testament dla swych synów zostawia to, co przez całe życia sam realizował: nakaz nieustannego rozpamiętywania Męki Chrystusa oraz głoszenie tej Tajemnicy innym. "Pragnął on aby jego uczniowie wiedli życie 'na wzór Apostołów' , troszcząc się o ducha głębokiej modlitwy, pokuty i samotności dla osiągnięcia wewnętrznej więzi z Bogiem i bycia świadkami Jego miłości" (Konstytucje Zgromadzenia Pasjonistów,1).