Ksiądz Józef Stanek urodził się 4 grudnia 1916 roku w Łapszach Niżnych w diecezji krakowskiej. Szkołę średnią ukończył w Wadowicach, na Kopcu. Po maturze wstąpił do Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (Księża Pallotyni). Tam odbył nowicjat oraz studia seminaryjne. Święcenia kapłańskie otrzymał 7 kwietnia 1941 roku. Dnia 13 kwietnia udało mu się odprawić Mszę Świętą prymicyjną w swojej rodzinnej miejscowości.

       Zaraz po święceniach rozpoczął studia specjalistyczne na Tajnym Wydziale Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. W dniu wybuchu Powstania Warszawskiego, tj. 1 sierpnia 1944 roku, znajdował się w Warszawie, w Zakładzie Sióstr Rodziny Maryi na Koszykach, gdzie pracował jako duszpasterz i kapelan szpitala.

       W drugiej połowie sierpnia 1944 roku przełożeni skierowali go do pracy kapelańskiej i duszpasterskiej w Zgrupowaniu Armii Krajowej "Kryska", działającym na odcinku czerniakowskiego Powiśla.

       Ksiądz Józef przybrał pseudonim "Rudy". Z miejsca rozpoczął szeroką i wszechstronną pracę duszpasterza i kapelana. Przede wszystkim odprawiał Msze polowe i spowiadał. Odwiedzał często polowe szpitale, niosąc duchową pomoc i nadzieję walczącym i rannym. Nosił rannych, docierając do najbardziej wysuniętych pozycji powstańczych. Pomagał walczącym żołnierzom i ludności cywilnej odkopywać zasypanych. Wielu rannych uratował od niechybnej śmierci, zwłaszcza w ostatnich dniach powstania na Czerniakowskim Przyczółku. Podnosił też na duchu załamanych mieszkańców i - mimo niebezpieczeństw - wygłaszał do nich Słowo Boże. Chociaż miał możliwość uratowania swego życia, przeprawiając się pontonem na drugi brzeg Wisły, nie skorzystał z niej. Chciał dzielić los żołnierzy i ludności cywilnej, która została na lewym brzegu rzeki.

       W dniu 23 września 1944 roku ksiądz "Rudy" dostał się w ręce SS. Bity, popychany przez hitlerowskich siepaczy, został odprowadzony pod szubienicę. W ostatnich chwilach okazał wielkie męstwo i heroiczną odwagę. Spod szubienicy błogosławił przechodzących żołnierzy i ludność cywilną. Hitlerowcy właśnie tędy pędzili ich do niewoli i obozów zagłady, aby im pokazać - jak mówili - "głównego bandytę powstania".

       Ksiądz Józef ściągnął na siebie nienawiść Niemców, między innymi za to, że polecił powstańcom, na własną odpowiedzialność, zniszczyć broń. Chciał ich w ten sposób uratować, gdyż hitlerowcy niemal każdego uzbrojonego Polaka natychmiast rozstrzeliwali. Nie chciał także, aby broń dostała się w ręce hitlerowców i służyła zabijaniu Polaków.

       Zginął, bestialsko zamordowany - przez powieszenie - w dniu 23 września 1944 roku. Cierpienie, którym były naznaczone pierwsze chwile jego życia, stało się też jego udziałem w ostatnich godzinach, można powiedzieć, w godzinie jego męczeńskiej śmierci.

       Ufamy, że ksiądz Józef Stanek otrzymał już od Boga obfitą nagrodę za swoje życie. Mamy też nadzieję, że dla wielu stanie się wzorem umiłowania do końca Boga i Ojczyzny. Dlatego modlimy się, aby Bóg sprawił, żeby przykład jego życia zajaśniał nowym blaskiem, gdy został wyniesiony na ołtarze.

       Aktu beatyfikacji ks. Józefa Stanka dokonał Ojciec Św. Jan Paweł II, w ramach wyniesienia na ołtarze 108 polskich Męczenników za wiarę, dnia 13 czerwca 1999 r. w Warszawie.

       "Podjął swój krzyż z miłością"

       "(...) Ksiądz Stanek podjął swój krzyż z miłością... A uwydatniło się to zwłaszcza wtedy, kiedy trzeba było jego obecności przy tych, którzy walczyli, którzy przeżywali lęk, kryzysy odwagi i wierności...

       (...) Był kapłanem, który stanął przy żołnierzu, bo żołnierze stali przy Kościele, stali przy wolności, stali przy Chrystusie jako Jego uczniowie.

       Być uczniem Chrystusa - to znaczy wziąć swój krzyż i nieść go odważnie, nieść go z ufnością, i nieść go z miłością, tak jak to uczynił ksiądz Józef Stanek".

Józef kardynał Glemp, Prymas Polski,

       "Był pośród tych, którzy potrzebowali pomocy".

       "(...) "Dochodzimy tutaj do tajemnicy życia księdza Józefa Stanka, na którą składało się poszukiwanie tego, co trudniejsze - dważny wybór działań naprawdę odpowiedzialnych... Zawsze bowiem przyświecał mu wzór założyciela Księży Pallotynów Świętego Wincentego Pallottiego..."

       "(...) Cechował go ten rodzaj odwagi, który kazał iść naprzód, niezależnie od świszczących kul. Nie zważając na niebezpieczeństwa, szedł tam, gdzie słyszał jęk, gdzie był ból gdzie można było otrzeć łzę, gdzie można było zabandażować, gdzie można było wyspowiadać, gdzie można było pobłogosławić...

       (...) jego bohaterstwo wynikało z postawy duchowej, z tej siły którą dawała wiara i która kazała młodemu kapłanowi zawsze być pośród tych, którzy potrzebowali pomocy. Ostatecznie była to miłość Ojczyzny..."

Józef Kardynał Glemp, Prymas Polski