24 sierpnia relikwie sługi Bożej Gabrieli Klausy (1870-1942) znalazły się w domu generalnym Zgromadzenia Sióstr Bożego Serca we Wrocławiu przy ul. Kapitulnej 4, skąd zza grobu opiekować się będzie założonym przez siebie zgromadzeniem. Po 1945 roku stanęło ono przed widmem unicestwienia, w granicach Polski pozostały bowiem tylko cztery zakonnice, a ich dom został im zabrany i odzyskały go dopiero 10 lat później. 24 maja 2004 roku ks. abp Marian Gołębiewski powołał Komisję Historyczną w celu przeprowadzenia badań nad życiem i heroicznością cnót siostry Gabrieli.

W 1842 roku pobożna tercjarka franciszkańska Klara Dorota Wolff założyła w Nysie zgromadzenie Elżbietanek dla opieki nad chorymi w ich mieszkaniach. W 1854 r. ks. Jan Schneider powołał we Wrocławiu Zgromadzenie Sióstr Maryi Niepokalanej dla opieki nad młodzieżą żeńską i kobietami poszukującymi pracy w szybko uprzemysławiającym się Wrocławiu. W 1859 r. ks. Józef Antoni Robert Spiske założył również we Wrocławiu Zgromadzenie Sióstr św. Jadwigi dla wychowywania i nauczania biednych dzieci oraz opieki nad ludźmi starymi i chorymi w ich domach.

Założycielka Zgromadzenia Sióstr Bożego Serca Jezusa, Gabriela Wiktoria Maria Anna Antonina Klausa przyszła na świat w Mysłowicach 26 VIII 1870 jako córka dyrektora kopalni w Tarnowskich Górach (1840-1876) oraz Józefiny z domu Nadbyl († 17 IX 1914). Była trzecim dzieckiem w rodzinie. Miała jedną siostrę, Magdalenę (zmarłą 10 I 1940 w Szklarskiej Porębie) oraz dwóch braci: Erharda (urodzonego 2 I 1865 w Myślenicach) i Siegberta (urodzonego 12 VIII 1874 we Wrocławiu). Jej bracia ukończyli studia wyższe we Wrocławiu. W 1871 roku rodzice Gabrieli Klausy osiedlili się we wsi Borek k. Wrocławia, która należała do wrocławskiej parafii Bożego Ciała.

Gabriela Klausa była zdolną i bardzo inteligentną dziewczyną. Odznaczała się żywym usposobieniem i delikatnością. Słynęła z urody. Miała jasne włosy i bystre spojrzenie. Ze względu na „anielski charakter” przeszła przez życie bez konfliktów, choć życie jej nigdy nie rozpieszczało. Była osobą o wybitnych zdolnościach natury organizacyjnej. Miała duże uzdolnienia do języków obcych. Biegle opanowała język francuski. We Wrocławiu zdała egzamin nauczycielski. W jej życiu nastąpił przełom po przeczytaniu książki hr. Karola Montalamberta pt. „Historia mnichów Zachodu”. Po jej przeczytaniu postanowiła poświęcić się Chrystusowi na wyłączną służbę jako zakonnica, misjonarka, pielęgniarka, katolicka wychowawczyni. Bardzo boleśnie przeżyła śmierć swego ojca, który zmarł nagle w wieku zaledwie 36 lat. Po jego zgonie sytuacja materialna w rodzinie uległa pogorszeniu. W latach 1895-1901 podjęła pracę w Salzburgu w założonej przez bł. Teresę Ledóchowską Sodalicji św. Piotra Klawera, duchowego opiekuna Murzynów. Nawiązała tutaj bliski kontakt z bł. Teresą Ledóchowską (1863-1922). W 1901 roku podjęła pracę w Sodalicji św. Piotra Klawera w München. W 1902 roku przebywała w Schwyz w Szwajcarii oraz w Marsylii. W Marsylii zamierzała wstąpić do Zgromadzenia Córek Serca Jezusa. W 1903 roku podjęła w Wiedniu pracę w „Stowarzyszeniu Ochrony Dzieci”. Zapoznała się wówczas z działalnością twórcy Sodalicji Najświętszego Serca Jezusowego, ks. Franzem Ksawerym Schwaerzlerem, jezuitą.

W 1903 roku spotkała się w Wiedniu ze spowiednikiem sióstr św. Jadwigi we Wrocławiu ks. dr. Paulem Oppermannem (†28 IX 1938). Zachęcił ją do pracy charytatywnej we Wrocławiu. Postarał się dla niej o mieszkanie w domu macierzystym jadwiżanek. Na prośbę ks. dr. Pawła Oppermanna opracowała w 1904 roku statuty dla niewiast poświęcających się apostolatowi osób świeckich. W 1905 roku założyła we Wrocławiu Sodalicję Bożego Serca dla udzielania pomocy duchowej i materialnej rodzinom oraz dzieciom. Sodalicję tę zatwierdził 13 XI 1911 r. ordynariusz wrocławski – książę kardynał dr Georg Kopp. 24 V 1905 G. Klausa założyła w gmachu plebanii parafii św. Wojciecha we Wrocławiu (Poststrasse) Sekretariat Caritasu. Mieścił się on w dwóch pokojach przez nią umeblowanych. W pracy wspierały ją pierwsze sodaliski: Gertruda Archleb, Olga von Garnier i Gertruda Croce. Po zorganizowaniu sekretariatu Caritasu Gabriela Klausa zamieszkała w Domu Szwaczek św. Jadwigi (na IV piętrze).

Materialnie wspierała Gabrielę Klausę jej matka, do której codziennie jeździła do Borku. Zaopatrywała ja w kawę, herbatę, jajka i inne artykuły spożywcze. 17 X 1905 Gabriela Klausa wraz z sodaliskami poświęciła się w kaplicy wrocławskich jadwiżanek Najświętszemu Sercu Maryi Niepokalanej. Kult Matki Bożej stanowi ważny filar w duchowości sióstr Bożego Serca. Oddają się jej w sposób szczególny w dniu zakonnych obłóczyn. Odtąd sodaliski zbierały się w kaplicy macierzystego domu jadwiżanek na czytanie duchowne. Tutaj słuchały konferencji religijnych ojca duchownego (1906-1916) a następnie rektora wrocławskiego alumnatu (1916-1935) ks. prałata, a potem infułata Paula Oppermanna oraz ojca duchownego alumnatu ks. Teofila Mertza. Ks. dr Paul Oppermann był przez 12 lat ich spowiednikiem. Dnia 14 XII 1905 Gabriela Klausa została wybrana przez sodaliski prefektą. 24 VI 1906, to jest w dniu patrona diecezji i katedry wrocławskiej, sodaliski poświęciły się w kaplicy wrocławskich jadwiżanek Bożemu Sercu, a z rąk ks. dr. Paula Oppermanna otrzymały medale Sodalicji Bożego Serca.

W 1909 roku Gabriela Klausa wzięła udział – na prośbę kard. Georga Koppa – w kanonizacji św. Klemensa (Hofbauera) w Rzymie. Przy tej okazji uczestniczyła w audiencji u św. Piusa X. W czasie spotkania wręczyła mu rękopis statutów Sodalicji Bożego Serca Jezusa wraz z prośbą o ich zatwierdzenie. Jednakże nie otrzymała z Rzymu żadnej odpowiedzi. Statuty sodalicji zatwierdził 26 XII 1909 kard. dr Georg Kopp. Przez to zatwierdzenie wrocławskie sodaliski zostały włączone do Arcybractwa Najświętszego Serca Pana Jezusa w Rzymie.

W 1911 roku proboszcz parafii Świętego Wojciecha we Wrocławiu wymówił sodaliskom zajmowane na plebanii pokoje. W tej sytuacji zmuszone były szukać nowego pomieszczenia. Nabyły wówczas dom przy kościele Świętego Krzyża we Wrocławiu (An der Kreuzkirche 5). Na ten dom złożyła ofiarę w wysokości 10.000 marek matka Gabrieli Klausy. 8 X 1911 odbyło się jego poświęcenie. Otrzymał wezwanie św. Franciszka Ksawerego i św. Klemensa Dworzaka. Do św. Klemensa Dworzaka Gabriela Klausa żywiła od czasu pobytu w Wiedniu szczególne nabożeństwo. Dom ten uległ zniszczeniu pod koniec drugiej wojny światowej.

Dnia 5 III 1911 została sodaliską Maria Joanna Ernst († 1961). Ze względu na wielkie zasługi natury organizacyjnej uchodzi ona za współzałożycielkę Zgromadzenia Sióstr Bożego Serca. W 1917 roku została mistrzynią nowicjatu. Na prośbę Gabrieli Klausy opracowała konstytucje zakonne. Otrzymały one aprobatę ordynariusza wrocławskiego kard. Adolfa Johannesa Bertrama. 8 IV 1913 dom sodalisek został przemianowany na związek Perseverantia i został uznany za instytucję dobroczynną. Sodaliski wrocławskie nawiązały owocną współpracę z proboszczami Wrocławia. W 1916 roku zaopiekowały się robotnikami polskiego pochodzenia i założyły dla siebie oraz wychowywanych przez siebie dzieci dom wypoczynkowy w Bardzie Śląskim, a w 1917 roku założyły Dom Sodalicji Bożego Serca Jezusa w Kolonii. W 1920 roku Gabriela Klausa została jego przełożoną. W 1925 roku została przełożoną nowego domu Sodalisek Bożego Serca pod wezwaniem św. Piotra Kanizjusza, patrona Niemiec, w Dreźnie. W 1925 roku został dołączony do konstytucji zakonnych – ułożonych przez Marię Joannę Ernst – obowiązek składania ślubów zakonnych. 15 XI 1928 kard. Adolf Bertram zatwierdził – za zgodą Kongregacji do spraw Zakonnych Kongregację Sodalisek Bożego Serca Jezusa za zgromadzenie zakonne na prawie diecezjalnym. 8 XII 1928 zebrała się pierwsza kapituła generalna nowego zgromadzeni. Wybrała ona na pierwszą przełożoną generalną siostrę Marię Joannę Ernst. Urząd pełniła aż do swej śmierci. Założycielka Sodalicji Gabriela Klausa została członkinią Rady Generalnej. Pełniła tę funkcję również do swej śmierci. 13 VII 1930 r. Zgromadzenie Sióstr Bożego Serca otrzymało dekret pochwalny (decretum laudis), a dnia 21 XI 1930 prefekt Kongregacji do Spraw Zakonnych – kard. Lespicier zatwierdził konstytucje zakonne. Ostateczna aprobata Zgromadzenia Sióstr Bożego Serca Jezusa przez Stolicę Apostolską nastąpiła 3 VII 1930.

Zawołaniem życiowym Zgromadzenia Sióstr Bożego Serca Jezusa są słowa: Wszelka chwała należy się sercu Bożemu. Założycielka Zgromadzenia – Gabriela Klausa – zmarła w opinii świętości w Dreźnie 24 XI 1942 po kilkuletniej chorobie. Opinia o jej heroicznej świętości trwa od jej zgonu do czasów współczesnych. Obecnie siostry Bożego Serca Jezusa pracują w Polsce, w Niemczech, Brazylii i na Ukrainie. W duchu sługi Bożej Gabrieli Klausy wynagradzają Bożemu Sercu za grzechy świata, pielęgnują kult Matki Bożej, sprawują opiekę duchową i materialną nad dziećmi i nieletnimi w szkołach, przedszkolach, internatach. Katechizują dzieci i młodzież w szkołach. Zajmują się też pielęgnacją ludzi chorych i starych. Są otwarte na aktualne zadania apostolskie. Ich działalność charytatywna nie jest związana z żadnymi instytucjami.

Kandydatki do życia zakonnego, które pragną służyć Bogu i bliźnim w duchu sługi Bożej Gabrieli Klausa, mogą otrzymać szczegółowe informacje o Zgromadzeniu Sióstr Bożego Serca Jezusa w Domu Generalnym we Wrocławiu, przy ul. Kapitulnej 4;

tel. 071 326 77 22, fax 071 326 77 29, e-mail: cdcwr@op.pl