Apostolstwo i misje

     Kochać Boga, to kochać całą ludzkość. A kochać całą ludzkość, to dopomagać jej i pragnąć jej zbawienia. Zaś pragnąć zbawienia to przyczyniać się do uczczenia Boga.

     Chciej uczyć się obcowania z Bogiem, by Mu o wszystkim mówić!... Że cię boli, iż nie wszyscy znają Go jako Boga!... Tak dobrego Boga! A ty, właśnie pragniesz i o to bardzo prosisz, by wszyscy, wszyscy ludzie tu na ziemi żyjący, poznali Boga, jak dobrym On jest!

     Stań się duszą misyjną. Chociaż żyjesz tu w Polsce, to jednak myśl twoja niech często tam zagląda... gdzie jeszcze Chrzest nie obmył dusz z grzechu pierworodnego. Proś Boga o łaski dla nich.

     Chcesz być misjonarką? Nie potrzebujesz jechać w daleki świat, do Australii, Afryki, Ameryki, ale razem z Panem Jezusem możesz modlić się za świat pogański do Ojca Niebieskiego, wtedy żyjesz dla świata całego. Proś Matkę Najświętszą o opiekę, o łaski dla świata całego. Jeżeli będziesz wynagradzać za ludzkość, przepraszać Boga, prosić o błogosławieństwo, nawrócenie, skruchę, żal za grzechy, wówczas żyjesz nie tylko dla siebie i Jezusa żyjącego w tobie i w otoczeniu, lecz dla Jezusa Zbawiciela, który pragnie cały świat ludzkich dusz zdobyć.

      

      Cierpienie

      Trzeba cierpieć i odcierpieć nie tylko za siebie, nie tylko za swoich krewnych, nie tylko za swoją Ojczyznę ziemską, lecz za cały ludzki ród.

      Im kto więcej ma przykrości, boleści, cierpień, doświadczeń, a wykorzysta dla chwały Bożej, dobra własnej duszy i zbudowania całego otoczenia, tym żywot jego chwalebniejszy.

      Wielu cierpi, lecz nieumiejętnie cierpi i nie wykorzystuje cierpienia dla chwały Boga i swego dobra.

      Uważam, że przez nieumiejętne przyjmowanie doświadczeń Bożych, a z nimi rodzących się cierpień dusze często tracą zasługi, wypaczają się, sprawiając Chrystusowi Panu wielką boleść. Każdy bowiem krzyż ma duszę podnieść do chwały wiecznej, gdy go dobrze przyjmie. Wtedy przynosi dusza wielką radość Jezusowi, bowiem uczestniczy w zdobytych łaskach przez Niego i upodabnia się do Ukrzyżowanego.

      Wierzę w Boską sprawiedliwość, że tego, kto kocha Boga, Bóg doświadcza, lecz nie opuszcza nigdy.

      Jak P. Jezus był bity, policzkowany, katowany, tak dziś bywa w jednym Członku Ciała Mistycznego bity, w drugim oplwany, w trzecim policzkowany, w innym cierniem koronowany. Jeżeli żalu nie czuję za bicie, to jest mój największy dorobek, - nie mój, ale Jezusa we mnie żyjącego.

      Chcę cierpieć do końca życia, bo jestem cząstką Jezusa cierpiącego.

      Cnoty

      Jeżeli będziesz wpatrywać się w cnoty Chrystusa żyjącego w tobie z upodobaniem i pozwolisz cnoty Jego wlewać w duszę twoją, pamiętaj że nigdy nie popełnisz zła.

      Wiara jest to cnota, która potrzebuje dla swego wzrostu wierności; nadzieja - czystości; miłość gorącości i wytrwania.

      Człowiek

      Człowiek musi o tym wiedzieć i zawsze w ciągu całego życia uświadamiać sobie, że jest z miłości przez Boga stworzony dla wiecznego, wielkiego celu; P. Bóg dla tej miłości i szczęścia stworzył go, to dla Siebie, dla Boga. Bo On jest samą Miłością i szczęściem.

      Człowiek, który żywi się jednostronnie cieleśnie, a nie karmi się duchowo by osiągnąć cel swego przeznaczenia, jest człowiekiem nierozwiniętym, niedojrzałym do wysokiego swego celu. Jest stworzeniem, które nie różni się prawie od zwierzęcia, jakie po tej ziemi chodzi, gdy nie pracuje nad tym, by jego duch dojrzewał w tym, do czego jest przeznaczony, by osoba człowieka nosząca obraz Boży stała się nie tylko odbiciem ale jedno ze swoim Bogiem.

      Umiej poznać godność swoją i należycie ją uszanować w sobie.

      Czystość

      W życiu duchowym człowieka płodność staje się tym doskonalszą i bogatszą, im dusza więcej przyobleka się w dziewiczość Jezusa.

      Doskonałość

      Bóg jest nieskończenie doskonały. Z tego wypływa, że człowiek jest tworem Doskonałości samej. Ona go wydała i udzieliła mu istnienia. Jaka radość dla duszy z poznania tej prawdy!... Doskonałość mię stworzyła dla doskonalenia się mego. A więc doskonalenie się jest proste i łatwe, gdyż jest moim przeznaczeniem. Obowiązek: poznawać tę Doskonałość, kochać Ją i stać się samemu odbiciem tej Doskonałości.

      Pragnąć uświęcenia duszy jedynie dla uszczęśliwienia Jezusa, aby On znalazł w nas to, co tak pilnie i starannie wlewał - świętość Swoją.

      Dusza

      Dusza ludzka to pałac Chrystusa, w którym chce żyć wszechwładnie, bowiem ona posiada podobieństwo do Boga i Bóg chce w niej kształtować obraz swój.

      Czyż może być coś piękniejszego, jak słoneczne przebóstwienie duszy przeźroczystej w swoim wnętrzu i wolnej od grzechowych skaz, gdzie Bóg najwyższy w Trzech Osobach żyjący przygląda się jej i widzi samego Siebie?

      Powstań, a ujrzysz piękno włożone ręką Bożą w duszę twoją. Tą pięknością jest obraz i podobieństwo twoje do Boga.

      Jeżeli dusza jaka zaczyna się podnosić, uszlachetniać, nie tylko ona siebie ratuje, lub otaczających ją, ale całemu społeczeństwu jest cenną, bo żyjąc w harmonii z Bogiem wnosi na świat nasz harmonię.

      Grzech

      O, gdyby najzatwardzialszy grzesznik zrozumiał, uwierzył w to, że Bóg wielce go miłuje, że słodko i gorąco do siebie wzywa, że go chce przyodziać w piękno szat swego Jednorodzonego Syna, gdyby ten grzesznik mógł duszę swą odkryć dla naświetlenia promieniami łask miłości Boga, zostałby może w jednej chwili wielkim świętym.

      Skoro ujrzysz najmniejszą plamę w sobie, zaraz ją zmyj żalem i wynagrodź Bogu i bliźnim krzywdy. Dusza ludzka idąc tą drogą ku Bogu, może cuda czynić i stać się nieskończenie wielką.

      Nie smuć się, że niekiedy upadasz, ale smuć się, że gdy upadniesz nie powstajesz od razu, bo to gorsze niż upadek.

      Trzeba oddać siebie w pełni, a miłość Jezusa każdą naszą nędzę pokryje.

      Jezus Chrystus

      Żyć w Jezusie Chrystusie, to dać Mu siebie i być w Nim myślą, wyobraźnią, wolą, pamięcią, uczuciem, świadomością.

      Żyć z Jezusem, to wespół z Nim kochać, myśleć, działać, by czyn stał się nie tylko twój, lecz Boga w tobie żyjącego.

      Żyć za Jezusa Chrystusa, to nieść Jego trud, Bosko-Zbawczy trud, by rodzaj ludzki przyprowadzić do Boga Ojca.

      Duch Jezusa żyjąc w duchu ludzkim odnowi ludzkość całą.

      Świadomość o stałej obecności Chrystusa Pana w członkach Mistycznego Boga Człowieka, wskrzesi ducha pierwszych chrześcijan i uczyni każdego człowieka jednostką wartościową.

      Cała mądrość życia na tym polega, by swoją wolę, rozum, pamięć, serce, całą duszę poddać pod Wolę, Rozum, Byt, Serce, Duszę Syna Bożego.

      W rozwoju życia wewnętrznego bardzo ważnym jest, aby dusza nauczyła się spostrzegać wejrzenie Jezusa, które wciąż jest utkwione w przedmiocie umiłowanym, przedmiocie, który zajął całkowicie tę Przenajśw. Duszę... Gdy dusza potrafi to wejrzenie wszechwiedzące sobie uprzytomnić, jak i to, że ono zarazem jest naszym najwyższym dobrem, że ono swoim istnieniem i wiernym, wiecznym trwaniem nas podtrzymuje Sobą, w nas życie wnosi, że karmi potęgą Swej miłości, gdy dusza sobie to uprzytomni i potrafi ze świadomością dobrowolnie poddać się wpływowi tego Boskiego wejrzenia, rozwój wewnętrznego życia szybko się posunie naprzód, gdyż pod promieniami wiekuistego Słońca dusza wzbogacać się będzie w skarby odzwierciedlenia samego Boga. Chcę to wyrazić, że wielką rzecz zdobył ten, kto umie wyczuwać na sobie działanie wejrzenia nieskończenie dobrotliwego i wiernie, wiecznie miłującego Boga.

      Myśleć o Jezusie, to jedno, a czynić z miłości ku Niemu, to co innego. Ale kochać samego Jezusa, Jezusa dla Jezusa, to zupełnie coś innego. Wtedy pomiędzy tobą a Jezusem nic nie staje, ani rozmyślanie o Jezusie, ani działanie dla Jezusa, ale staje sam Jezus.

      Kapłan

      Kapłani są po to tu na ziemi w zastępstwie samego Boga, by Bogiem w Bogu żyli, Boga nie tylko pod postaciami Chleba innym dawali, ale Bogu którym żyją, okazywali, że żyje w nich, by każdy widział, że kapłani niosą Boga nie tylko w monstrancji ze złota uczynionej lub w puszce, by innym dawać, lecz by sami tym Bogiem żyli i stawali się Jedno z Nim i dawali Boga w życiu swoim na wzór jak żyć Bogiem!

      Kościół

      Każda osoba zakonna ma święty obowiązek dbać nie tylko o swoje zbawienie i uświęcenie, lecz dopomagać Chrystusowi drugich uświęcać, by byli pożytecznymi dla Kościoła Św.

      Małżeństwo i rodzina

      Rodzice powinni uważać Sakrament Małżeństwa, według myśli i woli Boga, za przedziwną, pełną tajemnic, wielką łaskawość Stwórcy, która jednak kładzie na nich odpowiedzialność względem ich potomstwa, za najświętszą instytucję, ubogacającą ich ludzką parę mnóstwem przywilejów Bożych, które ją ściśle łączą z Panem Bogiem i Jego najmilszym, najcudowniejszym Odwiecznym Dziełem: "Budowania Mistycznego Ciała Chrystusa Pana w świętość członków", dla którego to dzieła warto poświęcić życie w stanie małżeńskim, by dozwolić Bogu stwarzać najpiękniejsze istoty ludzkie.

      Nie są dobrymi i twórczymi członkami Mistycznego Ciała Chrystusa, którzy nie dbają o to, by w nich i w ich potomstwie Bóg Człowiek żył i przejawiał przez nich swoją wielkość i świętość.

      Rodzaj ludzki zupełnie odnowi się, gdy każda rodzina przejmie się wielkością prawdy, jaką jest: współdziałanie z Bogiem w świadomym budowaniu Mistycznego Ciała Boga-Człowieka w doskonałość członków.

      Maryja Panna

      Maryja jako Boskie arcydzieło stwórczej mocy Trzech Boskich Osób i "Pierworodna" ze wszechstworzeń, istniała pierwsza po Bogu Człowieku w Odwiecznym Planie Boga.

      Ona jest Matką całego świata, całej ludzkości, wszystkich ludzkich ras! Płaszczem swej opieki okrywa całą ziemię, a więc każdego, najbardziej niepozornego człowieka.

      Z najgorętszym pożądaniem macierzyńskim pragnie widzieć wszystkich ludzi członkami Ciała Mistycznego, tworzących jeden, przeogromny, niezrównany w swoim pięknie i niezwyciężony w swej potędze żywy Organizm, w którym Jej Boski Syn mógłby żyć naprawdę wszechwładnie.

      Najśw. Maryja P. troszczy się o nas macierzyńsko. Należy Ją prosić, aby nam pomogła piastować Jezusa w duszach naszych.

      Któż lepiej jak nie Matka Niepokalana z miłości do Syna Swego Umiłowanego będzie odziewała dusze nasze w przepiękne szaty czystości, utkane z miłości i dziękczynienia ku naszemu Oblubieńcowi i Zbawicielowi!

      Wgłębiając się w cześć Duszy Matki Najświętszej dla Syna dajemy Jej możność opromieniać naszą duszę blaskami promieni niepokalanych, najczystszych i potężnie przykuwających wejrzenie Boga do duszy.

      Wgłębiając się w chwałę, którą Maryja Bogu przynosi, tym samym bierzemy w tej chwale udział; ona nam się udziela i staje się zarówno i naszą.

      Męka Chrystusa

      Któż jak nie oblubienica ma współcierpieć razem ze swym Boskim Oblubieńcem?

      Chcę smutną Duszę Jezusa pocieszać swoim oddaniem się Jej w zupełności. Wszystko, co Jego obchodzi, obchodzi mnie żywo. Jego boleść jest moją boleścią; Jego radość, staje się moją radością. Czyli że nie mam już samolubnych, drobiazgowych radości ani boleści.

      Miłość bliźniego

      Bóg w bliźnim oczekuje od ciebie miłości czynnej, skierowanej do bliźniego.

      Bliźniemu służyć jakoby samemu Jezusowi. Pamiętaj, duszo wybrana, że masz na każdym kroku dawać możność ujawniać się Dobroci Boskiej. Oto wejdź do wnętrza samego i zatrzymaj się tam - kogo widzisz w sobie samej?... Czy tylko siebie?... Czy też obok siebie i Jezusa, który przenika ciebie, by dać życia czar ze Siebie.

      Wszystkich masz kochać i szanować, lecz nie dlatego, iż są mili dla ciebie... ale dlatego, że taka jest wola Boża, byś we wszystkich widziała Tego, któremu masz chętnie służyć.

      Pamiętaj, gdziekolwiek byś się znajdowała, czy w sklepie, czy w szkole, czy w biurze, czy w polu, przy gospodarstwie, wszędzie masz starać się zaszczepiać dobroć Duszy Chrystusowej w innych.

      Co posiejesz w duszach bliźnich, to będziesz żąć; jeśli posiejesz dobre uczynki, miłość, cierpliwość, wyrozumiałość, uczynność, wszystko to żąć będziesz w bliźnich, którzy cię ukochają, będą cię szanowali, gdyż będą z ciebie czerpali pomoc, będą kochać Boga żyjącego w tobie, który się stał tak wielkim w twej duszy.

      Obrażanie się na bliźniego wypływa ze złego, że masz grzeszne przywiązanie do swojej osoby.

      To, że obmawiasz znaczy, że chcesz czci dla siebie.

      Wszystkich kocham! Wszystkim życzę nieba, Jezusowi chwały, a dla siebie zjednoczenia z moim Bogiem-Jezusem, Panem.

      Jezu żyjący we mnie kochaj przeze mnie wszystkich, których przyszedłeś zbawić.

      Miłość Boża

      Dobrą rzeczą jest uważać, co czynisz, jak czynisz, dlaczego i dla kogo czynisz. Ale najlepszą rzeczą jest uważać na to, czy kochasz?... Jak kochasz?... Kogo kochasz i dlaczego kochasz?. W tym pytaniu umiejętnie zadawanym sobie, zawiera się cała mądrość łatwego i najbardziej owocodajnego dążenia do zjednoczenia z Bogiem, a w Bogu z bliźnimi i samym sobą.

      Jakże Bóg jest piękny w swojej dobroci! Stworzył nas dla miłości swojej. A będąc sam Miłością i nam tej samej właściwości a więc zadania udzielił. Musimy stać się miłością, aby powrócić do swego początku-Miłości.

      Miłość, to główny przejaw duszy oddanej P. Bogu.

      Kochać Boga i dziękować, a reszta będzie nam przydana.

      Gdy w nas będą się rozwijały myśli i pragnienia, ażeby żyć i kochać Boga dla nagrody i zapłaty za nasze poświęcenie i oddanie się Jemu, stajemy się przez to nie przyjaciółmi Boga, a tylko najemnikami.

      Chcę kochać Jezusa miłością Boga samego. Chcę służyć Jemu wiecznością nieba całego! Chcę chwały Jego dla Jego miłości! Chcę żyć dla Niego nieskończoną wiecznością.

      Modlitwa

      Gdy modlić się nie mogę, a więc nie sięga myśl moja żywo Jezusa Boga, wystarczy mi to, że Jezus wciąż swym wejrzeniem Boskim na mnie spoczywa i całą przenika. Uprzytomnienie sobie tej prawdy budzi duszę moją z uśpienia lub napełnia ją błogim, wdzięcznym nastrojem ducha.

      Obecność Boża

      Poczucie samotności jest obłudne. Smutek wypływający z braku wyczucia obecności Najświętszej Istoty jest kłamstwem skazitelnym, ciemnością rozumu, lenistwem ducha, ciężką krzywdą wyrządzoną Osobie, która istnieje odwiecznie. Obowiązek: Pokojem duszy dowodzić zaufania obecności Boga, weselem ducha czcić tę obecność, wdzięcznością odpłacać, miłością odwzajemniać się.

      Pokora

      Jakże tajemnicze jest życie Boga Wcielonego, który od pierwszej chwili stał się Synem Człowieczym. Czego masz nauczyć się od Niego? Oto widzisz, jak głęboko jest ukryty Majestat Boży, a tak rzeczywisty! Oto dla ciebie nauka: być oblubienicą Boga samego, a więc mieć pokorę tak przedziwną, jaką miał Bóg Wcielony, cichy, ukryty a działający wpływem Swym poprzez wieki. A więc ucz się wyrażać wielkość swoją w cichym znoszeniu krzywd wszelkich, cierpień, chorób, prac, by Majestat Boga ukryty w tobie nie doznał żadnego uszczerbku.

      Im większe jest unicestwienie się stworzenia przed Bogiem, tym wspanialej odbija się w nim Boga blask.

      Cichość wewnętrzna jest przejawem doskonałej pokory. Bo kto jest pokorny ten jest cichy.

      Pokój wewnętrzny

      Bóg pragnie odpoczywać w duszach nieśmiertelnych pokojem Swoim, który przyniósł na ziemię z nieba. Chce uczynić niebo w duszach na ziemi, które Boska Jego Dusza posiada w Sobie. Spokój to właściwość duszy Bogu oddanej, w której sam Bóg mieszka, napawa się tym spokojem, ducha człowieka w Siebie przekształca, przemienia.

      Myśl potęguje się, gdy w duchowym ustroju naszego życia panuje ład i pokój pomimo nieodpowiednich zewnętrznych warunków. Siła wiary, nadziei i miłości wtedy się przejawia i wzrost swój czerpie ze źródła wiekuistego Istnienia.

      W życiu wewnętrznym bardzo ważnym jest, aby posiadać ducha czystego i wolnego, nie dopuszczać, aby w nim zalegiwały uczucia niedobre, ponure, ciężkie, przykre zmęczenia, czy to z powodu własnego nastroju, czy z nastroju bliźnich, zawsze dbać gorliwie o czystą atmosferę ducha, o wiele światła, dobrego usposobienia, radości, ufności, a dusza uwalniać się będzie od kopcia ociężałej natury.

      Posłuszeństwo

      Posłuszeństwo woli Bożej to fundament świętości.

      Kto słucha, staje się świętym. A kto nie słucha, potępia samego siebie i swoją pracę oraz niszczy łaskę Bożą, wszelkie dary, które by go uczyniły podobnym Bogu.

      Kto nauczy się słuchać według Ducha Bożego i przyswajać najwyższą łaskę woli Bożej, ten stanie się szybko doskonałym w dążeniu ku Bogu i niespodziewanie, z dnia na dzień róść będzie w łasce potęgi Bożej, która go utrzymywać będzie w równowadze i da panowanie nad jego zepsutą naturą.

      Być posłusznym, to być podatnym na wpływ Boskiej łaski.

      Nadprzyrodzona inteligencja woli przejawia się prawdziwie i najsubtelniej w doskonałym posłuszeństwie. Nadprzyrodzoną inteligencję woli posiadają przede wszystkim święte dusze lub kroczące do świętości. Tylko ten pełni doskonale posłuszeństwo, kto posiada nadprzyrodzoną inteligencję woli. Umysł takiej osoby opanowuje umysł wyższy doskonałością i nią kieruje. Wszystko potrafi on wynieść na wysokie szczyty ducha, a przez to zapalać wolę do pełnienia woli Boga.

      Cnota posłuszeństwa musi być pielęgnowana według Bosko-Synowskiego Ducha Chrystusa. Bowiem jest to podstawowa cnota, na której zostało zbudowane dzieło Odkupienia.

      Samowola to piekło dla zakonnej duszy, które ona sama sobie gotuje.

      Powołanie

      Kochaj swoje powołanie dane ci od Boga Ojca w którym Bóg sam oddaje Siebie tobie, byś żyła dla Niego, według Ducha Jego, by On mógł ciebie zdobyć dla Siebie Boga, a ty stała się najwierniejszą oblubienicą Jego i w myśleniu, i w działaniu, i w ofiarowywaniu się Bogu i bliźnim na podobieństwo Jezusa-Brata twego.

      Wielki jest dzień, w którym Bóg użycza duszy łaski powołania. Lecz jeszcze większy jest ten dzień, w którym Bóg odbiera duszę w Swoje posiadanie. Jest to najpiękniejsza chwila triumfu Boga w duszy.

      Praca

      Pracować nad swoim wyrobieniem i uszlachetnieniem wewnętrznym to jest najwyższa praca dusz poświęconych Bogu i do tej pracy Bóg nas powołał i przeznaczył.

      Prawo Boże

      Prawo Boga jest prawem życia wiekuistego. A więc musimy uczyć się poznawać to prawo i według niego ściśle żyć, nie opuszczając ani jednej chwili życia, ani też okazji, w której to prawo mogłoby się przejawiać. Kochać Boga, prawo Jego i w nim życie swe znajdować.

      Szczęście

      Już sama świadomość o tym, że Odwiecznemu Bogu zależy na osiągnięciu przez człowieka wiecznej szczęśliwości, powinna uszczęśliwiać.

      Gdy dusza staje się duchowo szczęśliwa, wtedy też łatwo jej stać się dobrą.

      Co za rozkosz oddać wszystko Temu, który jest wszystkim dla wszystkich.

      Dosyć mi na tym, że Jezus mię zna, kocha i jest szczęściem moim.

      Trójca Święta

      Wejdź w głąb samej siebie, gdzie Bóg w Trzech Osobach żyje w tobie, żyje dla ciebie, byś ty stała się jedno z Nim.

      Żyj w wielkiej adoracji Trzech Boskich Osób i kochaj wolę Bożą względem ciebie objawioną.

      Wiara

      Od siły wiary człowieka zależy potęga działania Boga, który dokonać potrafi to, o czym człowiek dziś nie może nawet śnić.

      Wiara w Boga ma zarazem stać się nauką jak żyć dla Boga, jak żyć w Bogu, z Bogiem, przy Bogu, by Bóg stał się wszechmocnym Bogiem, rządzącym duszą wierzącą.

      Wiara w Słowo Boga rodzi czyn dla chwały Boga.

      Wola Boża

      Posiąść umiejętność skłaniania woli do dobrego, by szła za wolą Bożą, jest najważniejszą czynnością człowieka. Gdy pełni ją świadomie i z umiłowaniem, staje się wyzwolony z mocy szatana a podporządkowany pod łaskę działania Bożego, kierowany najczystszą wolą Boga Odwiecznego.

      Tylko ten prawdziwie kocha Boga, kto ukocha całą duszą i wolą tego Boga.

      Świętym jest ten, kto wolę swoją poddał pod wolę Bożą.

      Tylko chciej co Bóg chce, a wszystkiego dokonasz.

      Zdaje mi się, że poszłabym na krańce świata, byleby spełnić Najświętszą wolę Boga i Pana mojego, byleby Jezusowej Duszy przypodobać się i dać Jej możność przeze mnie działać i przejawiać Jej upragnione plany i dążenia.

      Życie wewnętrzne

      Dziwy wewnętrznego życia są tak wielkie, są tak nieskończenie wysokie, a przy tym tak głębokie, że umysł ludzki dosięgnąć ich nie może. Chyba że Duch Święty go oświeci, wówczas pojmuje wielkość swoją w Bogu a Boga w Nim.

      Pamiętajcie, żebyście weszły we wnętrze swoje a nie w świat. Wszystko wprawdzie jest potrzebne, lecz najważniejszą nauką, którą posiąść macie, to żyć Bogiem, to jest mądrość najwyższa, którą ma każdy człowiek posiąść i dać światu całemu.

      Wam się zdaje życie wewnętrzne tak trudne! Tak, dla człowieka który kochać nie umie i nie chce Boga kochać, temu wszystko trudne.

      Dopiero ta dusza jest rzeczywiście pożyteczna, która nigdy nie ustaje w pracy wewnętrznej nad sobą. I pomimo, że spełnia różnego rodzaju prace zewnętrzne, to jednakowoż nadaje im charakter wewnętrzny.

      Życie zakonne

      Zawsze bądź szczęśliwa, że posiadasz Boga, zawsze wdzięczna, że przyjmujesz Go codziennie w siebie pod postacią chleba, zawsze wdzięczna dla otoczenia swego, że wśród niego znajdujesz się.

      Kto nosi szaty zakonne, ten musi mieć serce złote, a duszę jak słońce, które oświeca, ogrzewa, zapala i pobudza do życia.

      Dzwon w zakonnym życiu wyraża głos Boży, wolę Bożą. Wyraża doskonałość posłuszeństwa, gdy kto wiernie na głos jego idzie.

      Zakon Duszy Chrystusowej to szkoła miłości i dziękczynienia względem Boga w Trójcy Jedynego.