To jest ten początek, z którego wyrasta postać późniejszego męża i ojca rodziny. Człowieka, który z uwagą wsłuchuje się w głos Boży i próbuje rozeznać swoje powołanie. Wielką umiejętnością jest odczytanie głosu Bożego na temat swego powołania, także - do życia w małżeństwie i w rodzinie. Wertując jego notatki, a także spisane wspomnienia uczestników "Wujkowego towarzystwa", a więc młodych studentów skupionych wokół młodego duszpasterza Karola Wojtyły, zauważam wyraźnie, że Jerzy Ciesielski wszystkie sprawy związane z małżeństwem wiązał z dążeniem do świętości. Swą przyszłą żonę poznał w czasie studiów, potem "ich miłość dojrzewała wśród piękna przyrody, na wielu wyprawach kajakowych, górskich i narciarskich, w bardzo zasadniczych rozmowach toczonych sam na sam, ale także w szerszych kontaktach przyjacielskich, wśród radości wspólnego pokonywania trudów, jakie niosły ze sobą te wyprawy". Z opisów osób wspominających Sługę Bożego, zawartych w książce "Dziękuję Ci, Boże, że jestem", odnajduję takie wydarzenia, jak: dzień skupienia dla narzeczonych, prowadzony w grudniu 1956 r. przez ks. Karola Wojtyłę, cotygodniowe konferencje w roku akademickim 1956/57 na temat miłości, narzeczeństwa i małżeństwa, prowadzone przez ks. Jana Pietraszkę. Były też i indywidualne rekolekcje w Tyńcu, po których Jerzy był już przekonany, że Bóg daje mu, jako drogę życia czy jako powołanie - małżeństwo z Danutą.

       Czytając Adhortację Familiaris Consortio i zawarte w niej zalecenia odnośnie dojrzewania do małżeństwa, do życia w rodzinie - widzę wyraźnie, że droga Jerzego była pełną realizacją zaleceń zawartych w tej adhortacji. Odnosi się to także do tego, jak rozwijało się jego małżeństwo z Danutą, jak dojrzewało do stania się rodziną. Był więc np. udział w dniu skupienia dla małżeństw, a potem dla małżeństw oczekujących dziecka. Prowadził je ks. Karol Wojtyła, który sam przyzna później, że z wielu rozmów z Jerzym zrodziła się treść książki "Miłość i odpowiedzialność".

       Małżeństwo Danuty i Jerzego obdarzył Bóg trojką dzieci: najstarsza to Marysia, urodzona w 1958 r. młodsza Kasia z 1961 i o rok młodszy Piotruś. Rodzice rozumieli znaczenie modlitwy w życiu rodzinnym. Dostrzegali to przyjaciele i dlatego w wielu ich wspomnieniach można odnaleźć przywołania zdarzeń związanych z tym. Stanisława Karpielowa tak o tym pisze: "Dzień I Komunii Piotrusia i Kasi jakże święcie i poważnie przeżywała ta rodzina. Jak bardzo odróżniali się od innych rodzin naszej parafii (...). Rodzina Sługi Bożego przeżywała ten dzień w poczuciu obecności w ich sercach Chrystusa, w ogromnym skupieniu". Muszę tu jeszcze odnotować kilka zdań z homilii ks. biskupa Jana Pietraszki, który w 17. rocznicę tragicznej śmierci Jerzego powiedział m.in.: "Jeśli się czasem mówi, że rodzina jest domowym Kościołem, to on, nie znając jeszcze tego terminu, w sposób możliwie doskonały realizował w swojej rodzinie ten postulat. Bez ostentacji, bez wielkich słów, bez nudzenia Panem Bogiem, jak to się czasem zdarza, w sposób godny, poważny i budzący szacunek, wprowadzał ducha Ewangelii niepozornie, prawie niespostrzeźenie, ale wchodząc w ten dom wyczuwało się, że to naprawdę jest Kościół domowy i że ten rys charakterystyczny zawdzięcza właśnie ojcu". Niech to zdanie starczy za przypomnienie wielu opisów, zawartych we wspomnieniach opublikowanych w cytowanej już wcześniej książce.

       Przeglądam Familiaris Consortio z 1981 r., czytam dokumenty synodu na temat uczestnictwa świeckich w życiu i posłannictwie Kościoła i widzę, że życie Jerzego i jego działanie świadczą o tym, iż wzorce dla nas, świeckich, podane w tych dokumentach, są realne i możliwe do osiągnięcia. Jego biografia pokazuje, że to wszystko, do czego nas zachęca Kościół i Ojciec Święty, zostało zrealizowane i wypełnione.

Janusz Kawecki