Przykład potrzebny Polsce na wirażu dziejów
40. rocznica śmierci Sługi Bożego Jerzego Ciesielskiego

W 40. rocznicę tragicznej śmierci Jerzego Ciesielskiego i jego dzieci (Kasi i Piotrusia) Politechnika Krakowska zorganizowała specjalną Sesję, poświęconą Słudze Bożemu. Wydana została książka oraz opracowany film poświęcony Jerzemu Ciesielskiemu. Stworzono w ten sposób kolejną dobrą okazję do spojrzenia na jego życie we wspólnocie akademickiej.

Zachęcając również Czytelników "Źródła" do takiego spojrzenia, rozpocznę od przypomnienia owego czerwcowego dnia 1997 r., kiedy to przeżywaliśmy czas kolejnego pielgrzymowania Jana Pawła II do Polski. W kolegiacie św. Anny w Krakowie odbyło się spotkanie Ojca Świętego z przedstawicielami środowiska uniwersyteckiego. W swym przemówieniu Jan Paweł II przywołał przykład Jerzego Ciesielskiego tymi słowami: Pragnę wspomnieć o człowieku, którego wielu z obecnych tutaj – tak jak ja – znało osobiście. Związany z krakowskim środowiskiem naukowym, był profesorem Politechniki Krakowskiej. Dla naszego pokolenia stał się jakimś szczególnym świadkiem nadziei. (…) Posługę uczonego – posługę myślenia – uczynił drogą do świętości. Mówiąc o powołaniu człowieka nauki, nie możemy pominąć również i tej perspektywy.

Z noty biograficznej

Jerzy Ciesielski urodził się w Krakowie 12 lutego 1929 r. Rozpoczętą w 1935 r. naukę w szkole podstawowej, kontynuował w okresie okupacji w Szkole Handlowej i na tajnych kompletach licealnych, a w 1945 r. – w liceum im. Witkowskiego, jako uczeń III klasy. Tu związał się z harcerstwem, tu też rozbudziło się w nim zamiłowanie do sportu. W 1948 r., po zdaniu matury, rozpoczął studia na dwóch wydziałach: Budownictwa Lądowego oraz Wychowania Fizycznego. W okresie studiów, uczestnicząc w duszpasterstwie młodych, prowadzonym przez ks. Karola Wojtyłę, współtworzył tzw. Środowisko.

Po ukończeniu studiów (1954 r.) rozpoczął pracę zawodową i naukową. Trzy lata później zawarł z Danutą Plebańczyk związek małżeński, z którego narodziło się troje dzieci. Działalność naukowa zaowocowała doktoratem (1960 r.) i habilitacją (1968 r.). W rok potem, jako tzw. visiting profesor, podjął wykłady na Uniwersytecie w Chartumie (Sudan). Drugi rok pracy rozpoczął mając już przy boku całą rodzinę. 9 października 1970 r. poniósł śmierć z dwojgiem dzieci w katastrofie statku wycieczkowego na Nilu. Po odnalezieniu ciała i kremacji, urnę z prochami przewieziono do Krakowa i 23 listopada 1970 r. złożono na Cmentarzu Podgórskim w Krakowie. Obecnie prochy Sługi Bożego Jerzego Ciesielskiego znajdują w Kolegiacie św. Anny w Krakowie i są złożone w kaplicy św. Jana Kantego obok jego Konfesji.

Nauka i technika

Jerzy Ciesielski wybrał zawód inżyniera budownictwa i działał w dyscyplinie naukowej "budownictwo". Główne zainteresowania naukowe Jerzego Ciesielskiego sytuują się w trzech grupach tematycznych: technologia zbiorników sprężonych, technologia łączenia i wzmacniania konstrukcji z betonu oraz ocena wytrzymałości elementów i konstrukcji z betonu. Pionierskie prace naukowo-badawcze Jerzego Ciesielskiego, publikacje w krajowych i zagranicznych periodykach naukowych, patenty, opracowania techniczne – to materiały świadczące dobrze o wykonywanych przez niego zadaniach pracownika naukowego i inżyniera.

W swej pracy zawodowej Jerzy Ciesielski wiązał badania naukowe z praktyką inżynierską. Wszystkie jego działania zmierzały do wspólnego celu: poprzez jasną interpretację zachodzących zjawisk ułatwić ich zrozumienie (istotę), wyznaczyć nieznane parametry i w ten sposób pomóc inżynierom zajmującym się projektowaniem i realizacją konstrukcji.

Przedstawiając sylwetkę Sługi Bożego nie można pominąć dydaktycznego obszaru jego zaangażowania. W Politechnice Krakowskiej "dopuszczono" Jerzego Ciesielskiego do prowadzenia zajęć dydaktycznych dopiero w 1960 r. Od samego początku studenci potrafili zauważyć i docenić jego zaangażowanie dydaktyczne. Słuchacze widzieli wyraźnie, jak dużo dawał im z siebie, ze swej obszernej wiedzy. Czuli też jego twórczy trud związany z takim organizowaniem zajęć, aby studenci byli zawsze aktywnymi uczestnikami. Z radością też sami ten trud podejmowali. Wiedzieli również, że ich wykładowca współpracuje z nimi, traktuje ich bardzo poważnie. Stawiał im wymagania. Nie znosił lenistwa. Najpierw dużo dawał z siebie, a potem wymagał. Przy takim ustawieniu relacji wykładowca – studenci, mógł wymagać.

Znamienne są świadectwa, które odnalazłem w zbiorze wspomnień o Jerzym Ciesielskim. Spośród wielu, przywołam tu tylko jedno, w którym siostra Gabriela Bugnoli tak wspomina ostatni dzień Jerzego Ciesielskiego przed tragiczną śmiercią: Był pogodny. Miał popłynąć następnego dnia ze studentami na piknik po Nilu. (…) Powiedział mi, że tego dnia zniecierpliwił się trochę wewnętrznie, dlatego, że jego studenci przerywali mu wykład co najmniej sześć razy w ciągu godziny. I dodał: "Zapomniałem przez chwilę, że tym, który mnie prosił o pomoc był Jezus Chrystus… i kazałem Mu kilka minut czekać…". I poprosił o wybaczenie studenta muzułmanina, że nie odpowiedział natychmiast.

Wiara

Jerzy Ciesielski zapisał w 1948 r. w swoich "Notatkach": Chcę, postanowiłem, myśli zawarte w Ewangelii odnieść do codziennego życia. Napisał to zdanie jako 19-letni młodzieniec. Potem zaś systematycznie realizował to postanowienie w swoim życiu.

Jego życie było codziennym dążeniem do świętości. Tę drogę postanowił realizować w małżeństwie, do którego – jak wynika ze wspomnień opublikowanych przez ks. kard. Karola Wojtyłę – przygotował się bardzo starannie.

Z wielu wypowiedzi o Jerzym Ciesielskim przywołam zdanie z homilii innego Sługi Bożego, ks. bpa Jana Pietraszki wygłoszonej w czasie Mszy św. sprawowanej w rocznicę śmierci Jerzego Ciesielskiego w 1987 r. Ksiądz biskup tak powiedział o Jerzym Ciesielskim: Jeśli się czasem mówi, że rodzina jest domowym Kościołem, to on, nie znając jeszcze tego terminu, w sposób możliwie doskonały realizował w swojej rodzinie ten postulat.

I wreszcie niech o wybranej przez Jerzego drodze życia przemówi on sam, zapisami pozostawionymi w "Notatkach": Odgadywanie myśli Bożej (zawód, praca, decyzja w ważnych momentach), radosne spełnienie powstałych w ten sposób obowiązków z intencją: dla Ciebie Boże, składa się na świętość.

Prezentujący takie poglądy i realizujący je w swoim życiu Jerzy Ciesielski wzbudzał zainteresowanie otaczających osób; jego opinie i poglądy stawały się coraz częściej punktem odniesienia dla wielu z nim kontaktujących się. Jego postawa i oddziaływanie na otoczenie wzbudzało też zainteresowanie służb specjalnych. Ksiądz infułat Władysław Gasidło – wicepostulator w procesie beatyfikacyjnym – w swoim opracowaniu przygotowanym na Sesję organizowaną w Politechnice Krakowskiej, wspomina o stałej obserwacji przez służby UB grupy, której nadano kryptonim "Grupa – F". W ten sposób – jak podaje ks. inf. Władysław Gasidło – pozostała w raportach funkcjonariuszy UB, a po 1956 r. – SB, zapisana piękna historia życia człowieka o wielkich umiejętnościach chodzenia po rozżarzonych węglach. Historia o szlachetności człowieka, spisana złowrogą ręką.

Biografia Jerzego Ciesielskiego, analiza jego dokonań w ciągu krótkiego przecież życia (zginął mając 41 lat) świadczą dobitnie o tym, jak trafna była ocena zapisana przez Jana Pawła II w książce "Przekroczyć próg nadziei", rozpoczynająca się od zdania: Nie zapomnę nigdy tego chłopca, studenta Politechniki w Krakowie, o którym wszyscy wiedzieli, że zdecydowanie dąży do świętości. Miał taki program życia.

Podsumowanie

Proces beatyfikacyjny Jerzego Ciesielskiego w diecezji zakończony został w 1990 r. Dokumenty znajdują się w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Watykanie. Trzeba usilnie prosić Pana Boga o łaskę cudu za wstawiennictwem Sługi Bożego. Jest to niezbędne ogniwo w doprowadzeniu procesu beatyfikacyjnego do pomyślnego zakończenia.