Tak napisała i temu była wierna. Tak mówi o Ewuni jej koleżanka z klasy Ewelina: "W jej domu panowała cisza, było tak jakoś spokojnie i... trochę jak w świątyni. Wiedziałyśmy, że często chodzi do kościoła i umie się modlić, co było dla nas dziwne. Umiała Boga prosić, ale i Bogu dziękować. My umiałyśmy tylko prosić..". Natomiast jej ksiądz proboszcz Franciszek Kołodziej tak o niej powiedzial: "Jak na swój wiek była bardzo rozwinięta duchowo. W czasie Mszy Św. była bardzo skupiona i przeżywała głęboko Eucharystię. Wiem. że dużo się modliła i dusza jej była bliska Bogu".

       Chciała być misjonarką. Prowadziła zeszyt, w którym zapisywała różne sprawy dotyczące misji, zakonów. Prowadziła korespondencję z siostrami zakonnymi i misjonarzami. Należała do Koła Misyjnego przy swojej parafii. Bardzo interesowała się żywotami świętych. Dużo o nich czytała. O świętej Marii Goretti zrobiła taką notatkę: "Jest to święta, którą bardzo trudno zrozumieć lub bardzo łatwo. To zależy, czy człowiek uznaje Chrytusowy sposób patrzenia na świat czy go odrzuca". Mając 12 lat sama zapisała się do Rodziny Różańcowej na Jasnej Górze. Należała do ruchu oazowego. Często pielgrzymowała do sanktuariów Matki Bożej. Jako dziesięcioletnie dziecko pieszo szła na Jasną Górę z pielgrzymką warszawską. Kochała Matkę Bożą. Kiedyś w swoim notatniku - pamiętniku napisała: "Maryjo, spraw niech będę kimś". Codziennie czytała Pismo Święte. A gdy Jej przyszło czytać Słowo Boże w kościele podczas Liturgii czytała trafniej niż dorośli. O godzinie 15.00 (godzina śmierci Pana Jezusa na krzyżu) choć była w mieszkaniu, nie było jej dla nikogo. Ona wtedy leżała krzyżem modląc się.

       Pan Bóg obdarzy! ją piękną urodą. Nie przeszkadzało jej to w tym, by być całą dla nieba. Miała duże poczucie humoru. Lubiła się bawić. Mieszkała jak tysiące polskich dzieci w bloku. Była półsierotą. Miała dwoje starszego rodzeństwa. Chodziła do szkoły podstawowej numer 8 w Rzeszowie. Chorowała tylko... jeden dzień. Jedna z jej nauczycielek powiedziała po jej śmierci: "...dobre, święte dziecko".

       Ewuni już nie ma ma na tej ziemi... zostawiła po sobie przepiękny wzór życia pełnego wiary i miłości, które wszystko umie: bawić się i modlić, uczyć i pokutować, we wszystkim widzieć Boga. Prawie codziennie brała udział we Mszy Świętej. Zapewne Pan Jezus już zaprosił ją na ucztę niebieską dzieci Bożych. Gdy umierają święci ludzie nikt nie powinien płakać, bo po śmierci idą zaraz do nieba... Trzeba nam więc cieszyć się i weselić, że wśród polskich dzieci była i taka dziewczynka jak Ewunia - EWA COP... "dobre, święte dziecko".