Celem życia każdego człowieka jest szczęście wieczne, czyli posiadanie Boga jako największego Dobra, jako Miłość Nieskończoną. Z chwilą śmierci wiara i nadzieja ustaną, a pozostanie tylko miłość. Posiąść Miłość Odwieczną, to posiąść Niebo. Osiąga się go tylko przez miłość. Jednakże nie podobna własnymi siłami to szczęście osiągnąć; musi przyjść pomoc od Boga. Dlatego Jezus Chrystus przez swoje Wcielenie staje wśród nas, uczestniczy w naszym życiu i prowadzi do celu. Na ziemi uobecnił siebie w postaci Chleba Eucharystycznego, dał człowiekowi największy skarb - Eucharystię. Jest to dar nie do pojęcia przez rozum ludzki, tylko wiara może pomóc przyjąć ten dar, ukochać i uobecniać go w życiu. Przed swoją Męką i śmiercią na Krzyżu Jezus ustanawia Najświętszy Sakrament; pragnie pozostać z nami na zawsze, by pomóc nam w drodze do osiągnięcia szczęścia wiecznego. Chrystus wypełnia w najdoskonalszy sposób swą obietnicę, że będzie z nami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata (Mt 28, 20).
       Często podziwiamy ludzi nieprzeciętnych, zasługujących na miano bohaterów. Przy tym stwierdzamy, że tylko mocne charaktery, odwaga i wytrwałość w dążeniu do celu czynią ich bohaterami. Zachwycamy się też ludźmi cichymi, skromnymi, na co dzień wiernymi Bogu i zasadom ludzkim. Oni także urastają na miarę bohaterów, bowiem w miłości nie chcą być letnimi, dlatego ich cicha miłość, pokora i małość czynią ich wielkimi. Wszyscy, zarówno ci głośni, jak i cisi osiągają wyżyny nie własnymi siłami, lecz z Bożą pomocą. Wszyscy czerpią siłę z Eucharystii, która jest największym darem oraz niezrównanym skarbem.   (Rozdział Największy Dar)