Czcigodny Sługa Boży o. Kazimierz od św. Józefa Wyszyński ur. się 19 VIII 1700 r. w majątku Jeziora Wlk. na Mazowszu. Po ukończeniu szkoły średniej u pijarów, zgodnie z życzeniem ojca podjął studia prawnicze z myślą o karierze w kancelarii królewskiej. Pan Bóg miał jednak wobec niego inne plany. Podczas pielgrzymki do Rzymu, spotkał tam przedstawiciela marianów i poprosił o przyjęcie do tego zakonu. Otrzymawszy habit mariański w Rzymie w 1723 r., wrócił do Polski, po odbyciu nowicjatu złożył śluby zakonne i w 1726 r. przyjął święcenia kapłańskie. Od początku życia zakonnego odznaczał się. bezkompromisowym dążeniem do doskonałości właściwej temu stanowi, gorącym nabożeństwem do Niepokalanej Dziewicy Maryi i troską o ubogich i społecznie pokrzywdzonych. Powołany do pełnienia kolejno urzędów mistrza nowicjatu, przełożonego klasztoru, prokuratora w Rzymie i dwukrotnie generała zakonu w latach 1737-41 i 1747-50, podjął wszelkie starania o przywrócenie u marianów dyscypliny zakonnej w imię wierności duchowi i ideałom Ojca Założyciela, Czcig. Sł. B. St. Papczyńskiego (zm. 1701 r.). Świadom jego świętości, starał się usilnie o rozpoczęcie procesu jego beatyfikacji. Mądrym przewodnictwem doprowadził do odnowy duchowej zakonu, wzrostu liczby jego członków i zróżnicowania składu narodowościowego. W 1753 r. udał się do Portugalii, gdzie założył pierwszy klasztor mariański w Balsamao. Zmarł w tymże klasztorze 21 X 1755 r. w opinii świętości. W kilka lat po śmierci o. Wyszyńskiego, rozpoczęto jego proces beatyfikacyjny. Przerwany, podjęty został na nowo w 1953 r. i Stolica Apostolska w 1989 r. uznała heroiczność cnót Sługi Bożego. Do jego beatyfikacji potrzebne jest jeszcze uznanie cudu otrzymanego za jego przyczyną.