Św. Aniela Merici urodziła się ok. 1474 r. w Desenzano del Garda we Włoszech. Po pewnym czasie rodzina przeprowadziła się do Grezze, leżącego nieco poza miastem. Dzieci: trzej chłopcy i dwie dziewczynki rosną tu pasąc bydło, bawiąc się i pracując.

       Z chwilą śmierci rodziców i siostry, Aniela wówczas jeszcze bardzo młoda, zostaje przyjęta wraz z młodszym bratem do domu wuja Biancoso de Biancosi, zamieszkałego w Salõ. Zamiast korzystać tu z dostatniego życia, Aniela wstępuje do trzeciego zakonu św. Franciszka, aby ściślej naśladować Chrystusa, częściej przystępować do sakramentów św. i móc prowadzić surowe, pokutnicze życie. Od tego czasu wszyscy nazywają ją "Siostrą Anielą".

       Po pewnym czasie Aniela wraca do Desenzano. Jej życie codzienne to kościół, dom, pola, dzieła miłosierdzia. Pewnego dnia, w czasie żniw na polach w Brudazzo, Aniela miała wizję drabiny łączącej niebo z ziemią i wstępujących po niej aniołów i młode dziewczęta. Wizja ta połączona była z intuicyjnym przeczuciem, że pewnego dnia założy towarzystwo dziewic poświęconych Bogu.

       W 1516 roku franciszkańscy przełożeni wysyłają ją do Brescji, aby zamieszkała tam u pewnej zamożnej damy, Katarzyny Patengola, niosąc jej pociechę po stracie męża i dzieci. Aniela podejmuje wówczas swoją misję niesienia pociechy i rady tym wszystkim, którzy się do niej zwracają z prośbą o modlitwę, o pośrednictwo, o pomoc w pojednaniu zwaśnionych. Z czasem misja ta stale się rozszerza, a wokół Anieli prowadzącej życie pokuty i modlitwy skupia się liczne grono pobożnych przyjaciół.

       Po kilku latach Aniela przenosi się do domu Antoniego Romano, od którego wiemy o odbywanych przez nią pielgrzymkach: do Mantui na grób bł. Hosanny, na Świętą Górę Varallo, w 1524 roku 6-cio miesięczną pielgrzymkę do Ziemi Świętej, a w roku jubileuszowym 1525 do Rzymu.

       W roku 1529, wobec grożącej wojny, uchodzi z Brescji do Cremony z Augustynem Gallo, jego rodziną i wielu innymi. Zachowały się świadectwa o licznych nawróceniach, do których Aniela przyczyniła się tam, m.in. wśród dworzan Franciszka II Sforzy, księcia Mediolanu, będącego tam także na uchodźctwie.

       Po powrocie do Brescji, Aniela poświęca się wypełnieniu dzieła, jakie wola Boża jej wyznaczyła, a które w owym czasie było wielkim krokiem naprzód na drodze promocji kobiety.

       Kobieta dotychczas nie miała żadnej wolności co do wyboru swej przyszłości. Rodzina decydowała o jej małżeństwie lub o jej wstąpieniu do klasztoru. Aniela, pod natchnieniem Ducha Świętego z niezwykłą i dojrzałą odwagą wprowadza nowy stan życia, później kanonicznie potwierdzony: dziewictwo wybrane w sposób wolny przez "oblubienice Syna Bożego" pozostające w świecie, we własnej rodzinie lub w środowisku pracy. Należą one do duchowej rodziny, podtrzymywanej wspólną Regułą i oddanej pod patronat św. Urszuli, dziewicy i męczennicy z IV wieku.

       Towarzystwo św. Urszuli zostaje założone 25 listopada 1535 roku. Kierownictwo Towarzystwa jest złożone w ręce kobiet, którymi kieruje "Matka Naczelna". W 1536 roku Reguła Towarzystwa zostaje zatwierdzona przez władze diecezjalne Brescji. Aniela przewidziała, że okoliczności będą się zmieniać i pozwala swoim duchowym córkom czynić zmiany w Regule, pod warunkiem, że uczynią to roztropnie, po przemodleniu i zasięgnięciu rady osób doświadczonych.

       W 1537 roku Aniela zostaje wybrana na Matkę Naczelną Towarzystwa.

       Aniela zmarła w Brescji w 1540 roku i została pochowana w kościele noszącym dzisiaj jej imię. Moretto, sławny malarz renesansu brescjańskiego namalował jej portret pośmiertny. Prócz Reguły (zatwierdzonej bullą papieża Pawła V w 1544 r.), Aniela zostawia swym duchowym córkom dwa bardzo krótkie pisma: Testament i Rady. Są one źródłem duchowości i zasad pedagogicznych wyprzedzających o wiele lat swoją epokę.

       Pierwsze urszulanki szybko zajęły się nauczaniem religii w szkołach doktryny chrześcijańskiej przy parafiach. Na terenie Włoch biskupi zakładali w swoich diecezjach Towarzystwo św. Urszuli; we Francji natomiast przekształciło się ono w zgromadzenie zakonne.

       Aniela Merici została beatyfikowana w roku 1768, a kanonizowana 24 maja 1807 roku. Jest dziś czczona na 5-ciu kontynentach dzięki różnorodnym gałęziom Urszulanek i ich rozlicznym dziełom wychowania.

       Najliczniejsze ugrupowanie Urszulanek to Unia Rzymska Zakonu Św. Urszuli, która w 1991 roku liczyła 3400 Sióstr w 265 domach w 31 krajach.

       Do Polski Urszulanki przybyły z Wrocławia w 1857 roku, aby na prośbę polskiego społeczeństwa otworzyć szkołę z internatem w Poznaniu, a następnie w Gnieźnie. Po kilkunastu latach Kulturkampf zmusza obie te wspólnoty do przesiedlenia się z Poznania do Krakowa i z Gniezna do Tarnowa. Oba te autonomiczne klasztory prowadzą szkoły coraz to wyższych stopni i otwierają nowe domy. Powstają kolejno klasztory i dzieła w Kołomyji, Lwowie, Stanisławowie, Peterburgu (z tego klasztoru wywodzą się Urszulanki SJK), Lublinie.

       W 1919 roku Urszulanki zawiązują Unię Urszulanek Polskich, co pozwala na dalszy rozwój placówek i apostolstwa: Poznań, Rybnik, Siercza, Rokiciny, Koszyce, Gdynia, Kościerzyna, Częstochowa, Włocławek, Warszawa, Zakopane. W 1928 roku powstała misja polskich Urszulanek w Charbinie w Mandżurii.

       Unia Urszulanek Polskich przyłączyła się w roku 1936 do Unii Rzymskiej stając się Polską Prowincją.

       Prowincja Polska Urszulanek Unii Rzymskiej liczy aktualnie 450 Sióstr żyjących w 20 wspólnotach, w 18 miejscowościach. Prowincja prowadzi trzy przedszkola (Kraków, Siercza, Rokiciny), jedno gimnazjum (Poznań), trzy licea ogólnokształcące (Poznań, Rybnik, Wrocław - każde ze swym internatem), internaty w Tarnowie i Lublinie; Instytuty Katechetyczne w Krakowie. Siostry uczą religii w szkołach i pracują w różnych instytucjach kościelnych. Pracują także jako misjonarki w Peru, Senegalu i na Ukrainie, oraz w domu generalnym w Rzymie.