Święty Józef Oblubieniec z rodu Dawida i mąż sprawiedliwy (Mt 1,19-20; Łk 1,27) z woli Bożej przeczysty małżonek NMP i Jej opiekun, a tym samym przybrany Ojciec i Żywiciel Syna Bożego. Zajmuje więc określone miejsce w zbawczym dziele Jezusa Chrystusa. Ponieważ księgi Nowego testamentu niewiele mówią o Św. Józefie, dlatego pisma apokryficzne w pierwszych wiekach chrześcijaństwa usiłowały uzupełnić wiadomości o Żywicielu Pańskim lecz oparły je wyłącznie na domysłach, nieraz fantastycznych. Świadczą jednak o głębokim szacunku dla Niego. Od końca VIII w. kult Św. Józefa zaczął przybierać formy liturgiczne: ustanawiano obchody ku Jego czci, układano modlitwy brewiarzowe i formularze mszalne. Od XVI w. (Pius V) istnieje główna uroczystość ku czci Św. Józefa obchodzona 19 marca w całym Kościele. Od 1621 roku uroczystość ta (Grzegorz XV) należała do świąt obowiązujących. Wraz z rozwojem bractw Św. Józefa powstawały coraz to nowe nabożeństwa ku Jego czci, takie jak: septenna, nowenna, marcowe, środowe, nieustającej czci, godzinki, litanie, pieśni. Poświęcano Mu Kościoły, ołtarze, obrazy, figury. Rozwój kultu Św. Józefa osiągnął swój szczyt w XVII i XVIII wieku. Potem, z różnych przyczyn zaczął powoli zanikać. Papież Pius IX zwrócił uwagę na Św. Józefa jako patrona rodzin, małżeństw, robotników, młodzieży i dzieci. Ogłosił Go Patronem Kościoła powszechnego. Czczony jest również jako patron dobrej śmierci. Pius XII ustanowił święto Józefa Robotnika. Jan XXIII polecił Mu zainaugurowany przez siebie Sobór powszechny Watykański II. Święty Józef uczy życia z Chrystusem na codzień; uczy Życia z Chrystusem i dla Jego chwały; uczy delikatności względem kobiet i wzorowego życia rodzinnego, opartego na wzajemnej miłości, szacunku, życzliwości i dobroci.