Fragment "Wprowadzenia" do książki:

       Narzeczeni piszą listy do siebie. To zwyczajne. Nadzwyczajne w korespondencji Joanny i Piotra jest to, że narzeczona za niespełna czterdzieści lat miała zostać wyniesiona na ołtarze i pokazana całemu światu jako święta. Miało to stać się jeszcze za życia jej męża i ojca rodziny.

       Zwykła ludzka ciekawość przynagla do pytania, co też święta narzeczona mogła pisać do narzeczonego; ciekawość tym większa, że narzeczeni - autorzy listów - to ludzie naszych czasów.

       Listy Joanny i Piotra są świadectwem i argumentem na rzecz mocy i piękna miłości między mężczyzną a kobietą, którzy zauroczeni sobą, postanawiają być małżeństwem i rodzicami. Ta miłość rozpoczyna się, rośnie i objawia w narzeczeństwie.

       Narzeczeństwo było dla Joanny i Piotra czasem obejmującym ich miłości; miłości wielkiej, pięknej, czystej. W ich listach objawia się miłość pełna uczucia, radości, entuzjazmu, wiary. Właśnie wiary. Prawdziwa miłość ma swoje źródło w Bogu, który jest miłością; jest Jego darem, jest uczestnictwem w Jego miłości. (...).