Bardzo ważny był dla niej wymiar duchowy. Miała swoje marzenia oraz ideały. Już jako młoda dziewczyna chciała naśladować swojego brata misjonarza, ojca Alberto. Nie bez trudu przyszło jej zgodzić się z wolą Bożą, według której ta droga nie była jej przeznaczona. Ostateczną decyzję wyboru życia małżeńskiego podjęła dzięki kierownikowi duchowemu księdzu Ceriani. Kapłan ten, rzekł do niej: Jeśli kapitalne dziewczęta nie będą wychodziły za mąż, a będą to czynić tylko te z ptasimi móżdżkami, to pytam, jakie będziemy mieć rodziny? Odpraw nowennę, zastanów się i podejmij jasną decyzję. Nieco później, rozpoczynając okres narzeczeństwa, ona sama zaprosiła swojego ukochanego do szczególnej formy duchowego przygotowania do ślubu. Co byś na to powiedział - napisała do narzeczonego - abyśmy w celu duchowego przygotowania i przyjęcia tego Sakramentu uczynili coś w rodzaju triduum? W dniach 21, 22 i 23 września Msza święta i Komunia święta. Ty w Ponte Nuovo, ja w Sanktuarium Matki Bożej Wniebowziętej. Madonna połączy nasze modlitwy i pragnienia. A ponieważ jedność to siła, więc Jezus nie będzie mógł nas nie wysłuchać i nie wspomóc.

       Religijność Gianny była spontaniczna i naturalna. Nigdy nie popadła w jakąś formę dewocji. Miała zwyczaj odprawiania codziennej, krótkiej medytacji. Swoje przeżycia wewnętrzne zapisywała w zeszycie duchowym, o którym jej mąż Piotr dowiedział się dopiero po jej śmierci. Kiedy wychodziła za mąż, marzyła o licznej rodzinie. Rozmawiała o tym wprost ze swoim przyszłym mężem. Nie przypuszczała, że każde dziecko będzie wymagało tak wiele miłości już w okresie stanu błogosławionego. Dwukrotnie poroniła naturalnie. Punktem kulminacyjnym okazało się poczęcie ostatniej córeczki. Lekarze zdiagnozowali włókniaka macicy. Wiedziała, że może siebie uratować za cenę usunięcia raka wraz z poczętym maleństwem. Absolutnie do tego nie dopuściła. Jeśli będziecie musieli decydować pomiędzy mną a dzieckiem wybierzcie dziecko - powiedziała do męża i to samo powtórzyła profesorowi, który ją operował. Urodziła się zdrowa dziewczynka, Gianna Emanuella.

       Mąż świętej wspomina: Ciągle jeszcze widzę Giannę, kiedy to rankiem w niedzielę Zmartwychwstania w 1962 roku [leży] na oddziale położniczym w szpitalu w Monza i z taką trudnością bierze w ramiona podane dziecko. Potem je całuje. Patrzy na nie ze smutkiem i cierpieniem. I to jest dla mnie znak, że ma świadomość, iż będzie je musiała osierocić. Od tego dnia bóle już nie ustawały. Wzywała swą matkę, aby była blisko i ażeby jej pomogła, bo już nie podoła; tak bardzo była cierpiąca. Wydawało się, że jest to jakby powolna, dramatyczna ofiara, która towarzyszyła również Chrystusowi wiszącemu na krzyżu. Bóle nasiliły się jeszcze bardziej w poniedziałek. Starałem się nieustannie przebywać blisko niej. W nocy z wtorku na środę w Oktawie Zmartwychwstania przeżyła bardzo ciężką zapaść. W środę rano poprosiła mnie, abym się zbliżył i wówczas powiedziała mi: "Piotrze, ja już tam byłam i czy ty wiesz, co widziałam? Pewnego dnia opowiem ci o tym. Ale ponieważ byliśmy zbyt szczęśliwi, żyliśmy zbyt dobrze z naszymi cudownymi dziećmi, pełni zdrowia i łaski, ze wszystkimi błogosławieństwami nieba, zostałam odesłana tu ponownie, aby jeszcze pocierpieć, ponieważ nie jest słusznym stanąć przed Panem Jezusem bez wielu cierpień". Taka była ostatnia rozmowa z moją żoną. Dla mnie to właśnie był testament radości i cierpienia, oddania i ufności w Bogu.

       Nie uświadamiałem sobie, że miałem obok siebie świętą - wyznaje ze wzruszeniem 92-letni dziś Piotr Molla. A czy Franciszek Gajowniczek przypuszczał, że stoi w jednym szeregu ze świętym ojcem Maksymilianem Kolbe? Świętość to przecież normalność. Normalność ewangeliczna.

Ks. Piotr Gąsior