Pomysł napisania rozważań prowadzonych przez św. Joannę Berettę Mollę zrodził się z przekonania, że skoro świętego nie da się "kalkować", to nic nie stoi na przeszkodzie, aby zaprosić go na spacer i postawić pytania o styl życia, jaki warto prowadzić, aby dojść do nieba.
    W tym konkretnym przypadku staje obok nas piękna kobieta z ojczyzny św. Katarzyny Sieneńskiej i św. Ojca Pio, z którą rozmawiamy o podstawowych sprawach naszej religijności, miłości do Boga, męża i dzieci, o pracy w służbie medycznej, o zainteresowaniach, sposobie spędzania wolnego czasu, ale także o chorobie, śmierci i zgodzie na wolę Bożą, która nie zawsze pokrywa się z naszymi własnymi planami.
    Wszystkie zdania, które są dosłownymi wypowiedziami Joanny, zostały wyróżnione w tekście kursywą (drukiem pochyłym). Pamiętajmy jednak, że nawet te myśli, które nie zostały w ten sposób podkreślone, są niemal w pełni odzwierciedleniem jej przekonań.
    Piętnaście rozmów animowanych przez Świętą można potraktować jako piętnastodniowe rekolekcje. Poszczególne tematy spotkań łatwo pogrupować w kilka bloków tematycznych, np.: formacja duchowa, miłość małżeńska i rodzinna, służba bliźniemu, praca i odpoczynek, choroba oraz Boża Opatrzność.

       Kochany Jezu, w pięknym Twoim Sercu pragnę schronić się, a w moim sercu pragnę uczynić mieszkanie dla Ciebie. Chcę żyć i umierać, nigdy Ciebie nie opuszczając. Będąc wdzięczną i wynagradzając moje przeszłe niewierności. Tobie ofiaruję moje ubogie serce, poświęcam je Tobie, mój Jezu, i pragnę z Twoją pomocą nigdy więcej nie grzeszyć1.

       Gdy zwracamy się do Jezusa, zawsze dostrzeżemy, iż On wskazuje na swoją Matkę, a modląc się do Maryi, zawsze zostaniemy oddani Sercu Jezusowemu.

       Na modlitwie przeżywanej jako wyraz miłości i przyjaźni doświadczymy otwarcia naszych serc, również na inne osoby. Zarówno te, które nas otaczają bezpośrednio, jak i te, które żyją daleko. Trzeba także modlić się za te wszystkie dusze, które nie kochają Jezusa.

       Tematyką naszych modlitw, czyli rozmów z Ukochanym, powinno być wszystko, co nas dotyczy. Wszystko, co przeżywamy. Wszystko, co planujemy. Jest to wyjątkowe doświadczenie. Uwielbiałam Jezusa za każdy dzień. Dziękowałam Mu za piękno przyrody. Wprowadziłam Go w wydarzenia związane z moim narzeczeństwem, ślubem, z mężem, z przyjściem na świat kolejnych dzieci oraz z czasem ostatecznej próby w chorobie. Modliłam się, aby Jezus pomógł mi stać się małżonką godną mojego Piotra. Modliłam się do Pana Jezusa bardzo prosto: Panie, Ty, który znasz moje uczucia i moją dobrą wolę, zaradź i pomóż mi stać się dobrą żoną i matką, jaką Ty sam chcesz mnie widzieć oraz jakiej pragnie również Piotr ².

       Do modlitwy warto zaprosić również swojego narzeczonego, a później malżonka. Okazuje się, że właśnie ta duchowa przestrzeń łączy najmocniej. Naszą ulubioną modlitwą stał się Różaniec św. Byliśmy mu wierni zawsze, nawet w chwilach rozłąki, na przykład podczas wyjazdów Piotra w delegacje. Ponadto modliliśmy się w ciągu dnia przed wspólnymi posiłkami. Wieczorami zaś kończyliśmy nasz dzień wspólną modlitwą małżeńską przed snem. Nie przesadzę, jeśli wyznam, że zawsze polecałam męża Matce Bożej. Nazywałam Ją naszą Mamusią z Nieba ³.

       Podstawową treścią naszych modlitw była prośba do Chrystusa, aby błogosławił naszej miłości małżeńskiej. Ja sama nigdy chyba nie podziękuję wystarczająco Panu Jezusowi, że dał mi towarzysza tak kochającego, dobrego, czułego, jak mój Piotr ⁴. Okazuje się, że również on zanosił do Boga modlitwy o podobnej treści. Przekonały mnie o tym chociażby słowa zamieszczone w jednym z listów, które mi przesłał. Mój mąż napisał tak: Przed snem powiem Jezusowi, Matce Boskiej i naszemu Aniołowi Stróżowi: Błogosławcie Joannę i sprawcie, abym zawsze mógł ją czynić szczęśliwą. Błogosławcie dziecinę, której z taką miłością i niepokojem oczekujemy. Błogosławcie i strzeżcie Pierluigiego i Mariolinę, chrońcie ich przed wszelkim złem i chorobą ⁵.

       Tak, to prawda, nasza modlitwa towarzyszyła każdemu dziecku już od poczęcia, a nawet jeszcze wcześniej. Uważam, że każde małżeństwo winno modlić się za swoje dziecko, nawet gdy jeszcze się go fizycznie nie spodziewa. Naturalna jest również modlitwa przy porodzie. Z wdzięcznością zwróćmy się ku Bogu. Dziękujmy Mu za to, że powierza nam dziecko, tak wielki skarb. Przeżywajmy również chwile, kiedy modlimy się o cierpliwość w chorobach naszych dzieci. Ja sama kochałam Różaniec i odmawiałam go raz dziennie w intencji zdrowia Pierluigiego. Nie da się zapomnieć także tych szczęśliwych momentów, kiedy modliliśmy się wraz z dziećmi na spacerach czy podczas wyjazdów. Często wstępowałam z nimi do kaplic i kościółków. Już na samym początku, gdy jeszcze nie umiały mówić, pokazałam, jak mają trzymać złożone rączki, a potem przesyłać całuski dla Pana Jezusa i Jego Mamy. A kiedy tylko zaczęły mówić, nauczyłam je Ave Maria i Wieczny odpoczynek. Gdy potrafiły już rysować, modlitwą stawała się też zabawa w namalowanie Anioła Stróża. Bardzo przypadły im do gustu miniinscenizacje religijne.

       Siła modlitwy dziecięcej jest wyjątkowa. Dzieci przecież mają czyste serca. Są bezinteresowne, więc Pan Jezus nie może nie wysłuchać tych naszych aniołków ⁶. Trzeba zatem włączać dzieci w modlitwę rodzinną w intencjach związanych z prowadzeniem domu, pracą rodziców, a nawet różnymi troskami. Oczywiście, na tyle, na ile dziecko potrafi to zrozumieć. Nie zapominajmy o prośbie Chrystusa: Dopuśćcie dzieci i nie przeszkadzajcie im przyjść do Mnie⁷. Również one mają prawo doświadczać Jego miłości.

Oprac. ks. Piotr Gąsior