Dziś jest fantastyczny dzień. Cudowne słońce. Jak Ci już powiedziałam, zabrałam wszystkich do Checruit¹. Pierluigi wstrzymał oddech, gdy tylko ruszyła napowietrzna kolejka linowa. Następnie zaczął z tymi swoimi okrzykami. Czy możesz sobie wyobrazić, w jaki sposób obserwowali go i wtórowali mu wszyscy pasażerowie?! Potem, na wyciągu krzesełkowym, bardzo, ale to bardzo, interesował się wszystkim: łąkami. kwiatami, krowami. A po odpoczynku nie chciał schodzić. Tak bardzo mu się podobało!
    Mariolina nigdy nie płacze. Płacz wywołałam [dopiero] papką przygotowaną na ognisku przez Gianfranca, który zatroszczył się o ogień². Jednym słowem, spędziliśmy naprawdę piękny dzień, zakończony potem Twoim telefonem³. Słyszałeś Gigetta, jak głośno Cię wołał i jak całuje?!
    Wydaje mi się, że odleciałeś już do Barcelony. Jeśli będziesz się mniej męczył i zrobisz to nieco szybciej, z pewnością będzie to dla Ciebie korzystne.
    Oczekuję na Twój telegram, a nade wszystko czekamy na Ciebie z otwartymi ramionami we wtorek 29. Powiedz także komandorowi Lazzariemi⁴, że lekarz przepisał Ci jeszcze jeden miesiąc całkowitego odpoczynku. Jeśli teraz nie uczynisz tego, co Ci się prawnie należy, kiedy chcesz sobie odpocząć? Nie zapomnij zabrać zastrzyków wapna (w szafie w kuchni). Do zobaczenia, Drogi Piotrze. Szczęśliwej podróży. Całusy i uściski od Twoich drogich pociech i od Twej

Joanny           

    (tłum. ks. Piotr Gąsior)