Jest dziewiąta. Godzina, w której zazwyczaj przyjeżdża mój Drogi Piotr. Lecz tego wieczoru nic z tego... dziś wtorek. Powiesz mi pewnie, że jestem zbyt zazdrosna i nieco za bardzo wymagająca. No cóż, tak już jest - im częściej jestem przy Tobie, tym bardziej chcę z Tobą być, tym bardziej chcę Cię poznawać i tym bardziej Cię kocham. Drogi Piotrze, takie jest życie. Piszę Ci o tym wszystkim, aby choć w ten sposób być przy Tobie¹.
    Piotrze, dziękuję Ci za dobro, jakiego chcesz dla mnie. Zawsze pragnęłam człowieka delikatnego oraz dobrego i Pan Jezus postawił go obok mnie. Jakże bardzo i ja chciałabym zawsze być dla Ciebie powodem radości i ulgi. Tymczasem mam nieraz wątpliwość, czy przypadkiem nie jestem ciężarem. Ty jesteś wyczerpany i delikatny, a ja przetrzymuję Cię godzinami!
    W niedzielę, gdy zastanawialiśmy się nad wyborem umeblowania, ja już przeżywałam radość naszego domu, całego w świetle, pięknego i nowego. Dzięki za Twe wyjątkowe wyczucie i troskę, aby tylko zaspokoić moje pragnienia.
    Piotrze, pomyśl o naszym gniazdku², rozgrzanym naszymi uczuciami i rozpromienionym przez nasze cudowne dzieciaczki³, które Pan Jezus nam ześle! To prawda, że będziemy również doświadczać rozmaitych trudności, lecz jeśli zawsze będziemy szukać dobra tak, jak to czynimy dotychczas - z Bożą pomocą - na pewno zdołamy je wspólnie znieść. Czy i Ty tak sądzisz?
    Na dzień obecny cieszmy się jednak radością wzajemnej miłości. Albowiem jeśli chodzi o mnie, to zawsze mnie uczono, że sekretem szczęścia jest życie każdą chwilą i dziękowanie Panu Jezusowi za wszystko, co On w swej dobroci zsyła nam dzień po dniu⁴. Dlatego w górę serca i - bądźmy szczęśliwi!
    Do zobaczenia. Najdroższy Piotrze. Nie wymagam odpowiedzi. Napisałam do Ciebie ten list, aby wraz z Tobą spędzić dzisiejszy wieczór oraz aby jeszcze raz móc Ci powtórzyć, że bardzo, bardzo Cię kocham. Całuję.

Twoja Joanna           

    (tłum. ks. Piotr Gąsior)