Oto krótka historia, której bohaterką jest mała Brazylijka Joanna Maria, która 31 maja 2004 r. skończy cztery latka i rozwija się bardzo dobrze. Jej matka Elżbieta, kiedy oczekiwała narodzin Joanny Marii, miała 35 lat i za sobą trzy stany błogosławione zakończone szczęśliwie. Kiedy pod koniec listopada 1999 r. dostała krwotoku, wykonano USG, które wykazało, że ponownie spodziewa się dziecka. Ginekolog stwierdził jednak małe prawdopodobieństwo prawidłowego rozwoju stanu błogosławionego.

       Kolejne badanie USG wykazało 19 grudnia pęknięcie pępowiny, co mogło doprowadzić do samoistnego poronienia. Tymczasem wbrew wszystkiemu stan błogosławiony rozwijał się.

       11 lutego 2000 r. matka trafiła do szpitala z powodu pęknięcia błon płodowych. USG wykazało całkowitą utratę wód płodowych, dziecko jednak żyło. Tymczasem praktyka lekarska zalecała w takiej sytuacji tzw. przerwanie ciąży ze względu na ryzyko infekcji u matki. Trzeba dodać, że płyn owodniowy jest całym światem dla dziecka w tym okresie rozwojowym i daje mu pełne bezpieczeństwo i pożywienie. Stąd szanse przeżycia małej równały się zeru. W literaturze klinicznej brak było przypadków zakończonych sukcesem, kiedy dziecko ma zaledwie 16 tygodni życia. W takiej sytuacji wydalenie dziecka następuje w przeciągu kilku dni. W tym przypadku po 72 godzinach od postawienia diagnozy, kiedy wody płodowe nie powróciły, lekarka prowadząca zdecydowała się na przeprowadzenie tzw. aborcji. Elżbieta nie zgodziła się na zabicie swego dziecka. Wspomina: "Moje serce nie akceptowało tej decyzji".